maandag 17 oktober 2011
De hazen (Mieke)
04:16
Hier liep een haas. Of twee hazen, of drie zelfs. ‘s Avonds kwamen ze altijd uit de velden en toen sprongen ze vol vertrouwen op straat, keken met grote ogen naar die schim die vanuit een kamer naar hen aan het staren was. Ik had er eigenlijk al een band mee, met mijn haas, of hazen. Ook de zonen vonden zo’n haas als huisdier-dat-niet-moet-onderhouden-worden best wel fijn. Ik bedacht dat de haas kleine haasjes zou krijgen en dat we hier volgende zomer het gezin haas op bezoek zouden krijgen.
Het heeft niet mogen zijn. Een stuk of vier jagers hebben er anders over beslist. Toen de zonen vroegen wat die mensen met die geweren kwamen doen mocht ik zelf mijn mening niet opdringen, zijnde een combinatie van ‘ik begrijp dat niet’, ‘voor hun plezier’, ‘hier zit toch geen overpopulatie van hazen’, ‘opeten’ en ‘zet hun banden plat’. De zonen stonden met grote ogen te kijken naar de meneren met geweren en huppelden vrolijk mee langs de weg. Toen één van die jagers plots te lang naar de oudste begon te kijken riep ik nogal luid dat mijn zoon vooralsnog geen lange oren had dus dat hij maar beter zorgde dat er geen kogels onze richting uit kwamen. De jagers zullen wel gemerkt hebben dat hun hobby niet echt de mijne is.
Een kwartier later kwamen ze terug. De zonen vroegen benieuwd of de jagers een haas hadden kunnen vangen. Waarop één van die jagers vol geste zijn zak opendeed en daar een dode haas aan de oren uit trok. Mijn haas, het kon niet anders, dat is goed voor de dramatiek.
Fries deed een stap achteruit, Benne keek stil. Nu komt het trauma, dacht ik. Nu lopen ze hier half hysterisch weg of beginnen ze op die jager te slaan, boos om die dode haas. Ik stond klaar om twee schreiende jongens te troosten. Ook weer goed voor de dramatiek.
Fries zette een stap naar voor, Benne boog zich voorover. Ik hoorde dingen als: “Mag ik de kogel zien?”, “Waah, in zijn mond geschoten, cool!”, “En ga je die nu opeten?”, “Kijk mama, ik heb een kogel gekregen!”.
Het was de normaalste zaak van de wereld voor hen. Misschien maar goed ook. Ik zoek me wel een ander vriendje ‘s avonds, er zal tussen de mais nog wel een rat te vinden zijn.
Mijn vriend Haas: weze smakelijk, zo hebben ze er toch nog iets aan gehad.
Het heeft niet mogen zijn. Een stuk of vier jagers hebben er anders over beslist. Toen de zonen vroegen wat die mensen met die geweren kwamen doen mocht ik zelf mijn mening niet opdringen, zijnde een combinatie van ‘ik begrijp dat niet’, ‘voor hun plezier’, ‘hier zit toch geen overpopulatie van hazen’, ‘opeten’ en ‘zet hun banden plat’. De zonen stonden met grote ogen te kijken naar de meneren met geweren en huppelden vrolijk mee langs de weg. Toen één van die jagers plots te lang naar de oudste begon te kijken riep ik nogal luid dat mijn zoon vooralsnog geen lange oren had dus dat hij maar beter zorgde dat er geen kogels onze richting uit kwamen. De jagers zullen wel gemerkt hebben dat hun hobby niet echt de mijne is.
Een kwartier later kwamen ze terug. De zonen vroegen benieuwd of de jagers een haas hadden kunnen vangen. Waarop één van die jagers vol geste zijn zak opendeed en daar een dode haas aan de oren uit trok. Mijn haas, het kon niet anders, dat is goed voor de dramatiek.
Fries deed een stap achteruit, Benne keek stil. Nu komt het trauma, dacht ik. Nu lopen ze hier half hysterisch weg of beginnen ze op die jager te slaan, boos om die dode haas. Ik stond klaar om twee schreiende jongens te troosten. Ook weer goed voor de dramatiek.
Fries zette een stap naar voor, Benne boog zich voorover. Ik hoorde dingen als: “Mag ik de kogel zien?”, “Waah, in zijn mond geschoten, cool!”, “En ga je die nu opeten?”, “Kijk mama, ik heb een kogel gekregen!”.
Het was de normaalste zaak van de wereld voor hen. Misschien maar goed ook. Ik zoek me wel een ander vriendje ‘s avonds, er zal tussen de mais nog wel een rat te vinden zijn.
Mijn vriend Haas: weze smakelijk, zo hebben ze er toch nog iets aan gehad.
Labels:
maandag 5 september 2011
Bijna vakantie (Elli)
Sinds we hebben beslist te trouwen hebben we het razend druk gehad. We hebben in sneltempo een aantal zalen bezocht, met traiteurs gesproken en een dj gezocht. Intussen zijn we al 2 maand verder, de zaal, traiteur en dj ligt vast. Dan kunnen we nu even genieten van een welverdiende vakantie.
De meisjes hebben intussen al de helft van de vakantie achter de rug. Jorunn is met de demogroep een week naar World Gymnaestrada in Lausanne geweest. Ze is doodmoe maar oh zo gelukkig teruggekomen. Ze heeft er de ervaring van haar leven achter de rug!
Marit is in die week bij Moeke op bezoek geweest en had op voorhand haar eisen duidelijk gesteld: ze moest en zou elke dag naar huis komen slapen. Maar als puntje bij paaltje komt hebben we haar de hele week niet meer gezien, want het was eigenlijk toch wel leuk om alle aandacht van Moeke voor haar alleen te hebben zo zonder de grote zus! Bovendien is ze er 2 keer mogen gaan ponyrijden en heeft ze Moeke zo ver gekregen dat deze voor volgend jaar gaat proberen een hele week ponyrijden vast te leggen in de vakantie.
Vandaag zijn ze voor de laatste keer deze vakantie zonder ons vertrokken, deze keer een paar dagen naar zee, waar er ook weer vanalles op de planning staat met de meter van Jorunn: de zandsculpturen, Plopsaland, op het strand gaan spelen, noem maar op, met het zonnetje erbij kan het niet meer stuk!
En dan nu voor ons nog een aantal dagen werken en dan trekken we met ons gezin nog 3 weken naar het zuiden van Frankrijk. Het moeilijkste moment wordt nog onze poes naar het kattenhotel brengen, maar ik denk dat we Mechelen nog niet uit zullen zijn als ze dat verdriet alweer te boven zullen zijn!
Wat is het toch heerlijk die kindertijd!
De meisjes hebben intussen al de helft van de vakantie achter de rug. Jorunn is met de demogroep een week naar World Gymnaestrada in Lausanne geweest. Ze is doodmoe maar oh zo gelukkig teruggekomen. Ze heeft er de ervaring van haar leven achter de rug!
Marit is in die week bij Moeke op bezoek geweest en had op voorhand haar eisen duidelijk gesteld: ze moest en zou elke dag naar huis komen slapen. Maar als puntje bij paaltje komt hebben we haar de hele week niet meer gezien, want het was eigenlijk toch wel leuk om alle aandacht van Moeke voor haar alleen te hebben zo zonder de grote zus! Bovendien is ze er 2 keer mogen gaan ponyrijden en heeft ze Moeke zo ver gekregen dat deze voor volgend jaar gaat proberen een hele week ponyrijden vast te leggen in de vakantie.
Vandaag zijn ze voor de laatste keer deze vakantie zonder ons vertrokken, deze keer een paar dagen naar zee, waar er ook weer vanalles op de planning staat met de meter van Jorunn: de zandsculpturen, Plopsaland, op het strand gaan spelen, noem maar op, met het zonnetje erbij kan het niet meer stuk!
En dan nu voor ons nog een aantal dagen werken en dan trekken we met ons gezin nog 3 weken naar het zuiden van Frankrijk. Het moeilijkste moment wordt nog onze poes naar het kattenhotel brengen, maar ik denk dat we Mechelen nog niet uit zullen zijn als ze dat verdriet alweer te boven zullen zijn!
Wat is het toch heerlijk die kindertijd!
donderdag 30 juni 2011
Wij gaan trouwen (Elli)
Ongeveer een maand geleden namen we de beslissing van ons leven… Wij gaan trouwen, we zijn tenslotte nu al 14 jaar samen!
Het was eigenlijk de bedoeling om het heel simpel te houden. Gewoon een huwelijk in het stadhuis en daarna met de ouders en getuigen iets gaan eten en het daarbij laten. Of hoogstens nog een fuif geven, we dansen tenslotte graag… Maar de reacties van de ouders waren zo enthousiast dat we binnenkort dan toch een groot feest geven.
Dus nu beginnen de voorbereidingen… Een datum prikken en een zaal kiezen zijn momenteel de belangrijkste zaken aan ons hoofd, dus vanaf nu gaan we in een sneltempo een aantal zalen afwerken en een beslissing moeten nemen. De meisjes kijken er alvast enorm naar uit… en ik ook J
woensdag 8 juni 2011
Oorpijn (Elli)
Maandagavond. Ik ga Jorunn afhalen in de turnles en die ziet lijkbleek. Ze klaagt over oor- en hoofdpijn… Thuisgekomen toont de thermometer 38,5°C: koorts dus. Fritz beslist er een dag mee thuis te blijven dinsdag en het verdict van de kinderarts is beginnende sinusitis. Oef, de oren zijn gelukkig ok, en dit kunnen we wel aan, het zal snel voorbij zijn.
Hemelvaartweekend, de nacht van donderdag op vrijdag, 3 uur. Jorunn staat wenend aan ons bed, ze houdt het niet van de oorpijn. Dan nog maar een ibuprofen gegeven en terug in bed gelegd, een paar uur later is ze nog steeds wakker van de pijn. Het moet weer lukken, een verlengd weekend en er vallen zieken. Uiteindelijk kan ik de kinderarts bereiken en die heeft gelukkig consultaties in het ziekenhuis. Wat blijkt, Jorunn heeft een trommelvliesontsteking, heel erg pijnlijk… gewapend met antibiotica, oordruppels en pijnstillers gaan we terug naar huis.
Het lange weekend dat we gingen gebruiken om thuis verder te werken aan de gyproc en het tuinonderhoud is lichtjes anders gelopen dan gepland. De werken zijn niets opgeschoten, maar Jorunn is gelukkig aan de beter hand…
En voor ons is het terug maandag vooraleer we het goed en wel beseffen.
dinsdag 26 april 2011
Slechte moeder? (Elli)
Paasvakantie… Men zou zeggen, een ideale periode om wat tijd met de kindjes door te brengen. Alleen is dat bij ons niet direct aan de orde. Wij kozen ervoor om tijdens de paasvakantie door te werken en de kindjes wat tijd te laten doorbrengen met de grootouders. Na de paasvakantie gaan wij met ons 2 voor 2 weken op duikvakantie.
Egoistisch? Waarschijnlijk wel… Noodzaak? Dat ook! Maar een duikvakantie, daar hebben de kinderen niets aan, daarom doen we het buiten de vakantie, zonder de kinderen…
Alleen begint Jorunn nu toch wel een beetje in opstand te komen. Haar vraag: “Waarom moeten wij 2 weken weg? We zien jullie in 4 weken tijd zo goed als niet!” was meer dan terecht en was dan ook een steek recht in het hart.
Waar ze vroeger als eerste stond te springen om een week bij Moeke door te brengen ziet ze er nu elke keer weer een beetje meer tegenop. Elke dag weer naar een paard gaan kijken en een daguitstap om te gaan winkelen is niet direct iets waar een 9-jarige op zit te wachten natuurlijk… Bij de andere grootouders is het anders, ze kan ons contacteren via email en skype en heeft minder het gevoel dat we haar in de steek laten. Ze gaan samen zwemmen en naar de film, spelen spelletjes en knutselen… Voor ze het weet is de week voorbij en komt ze terug naar huis. En dan gaan wij weg, maar dan heeft ze terug school, en turnlessen en turnwedstrijden in het weekend… Voor ze het weet zijn die 2 weken ook alweer voorbij. En vanaf dan zijn we weer samen, met ons viertjes…
En als ik er dan zo over denk, dan heeft ze het eigenlijk helemaal zo slecht niet. Ze is steeds thuis, papa brengt ze naar school, ik haal ze af, we brengen ze overal naartoe waar ze naartoe moeten of willen… Ik kon dat niet zeggen, mijn ouders werkten hard, waren ’s ochtends om 6u al onderweg naar Brussel, kwamen ’s avonds laat thuis, ik bleef steeds bij mijn grootmoeder, tijdens school en tijdens vakanties… en ik ben er ook niet slechter door geworden…
Dus, slechte moeder? Ik hoop van niet… en ik hoop dat ik de komende 2 weken zonder al te veel schuldgevoel van mijn vakantie kan genieten…
Elli.
Elli.
dinsdag 29 maart 2011
Turnen (Elli)
Ooit is Jorunn begonnen met eenvoudige turnlesjes. Ze ging graag, maar was niet zo soepel, dachten we. Op het clubkampioenschap van dat jaar kaapte ze de bronzen medaille weg, wat de trainsters van de demogroep aanzette haar eens onder handen te nemen. Ze plooiden haar in alle bochten totdat we dachten dat we onze dochter in een bouwpakketje zouden terugkrijgen. Even later kwamen ze met de vraag of we het zouden zien zitten dat ze naar de oriëntatiegroep zou gaan, als voorbereiding om later in de demogroep terecht te kunnen. Wedstrijdturnen zat er niet meer in, daarvoor was ze al te oud. Te oud: 6 jaar?!! We gingen akkoord op voorwaarde dat het niet te zwaar zou worden.
Nu, 3 jaar later doet ze voor de eerste keer het wedstrijdseizoen van de demogroep mee en ze is zo trots als een pauw! In de demogroep zitten jongens en meisjes van alle leeftijden bij elkaar en het is een plezier om te zien hoe de grote voor de kleintjes zorgen. Tumbling, acro, trampoline en dans worden gebracht door een groep van een 50-tal gymnasten. Het is een lust voor het oog om te zien hoeveel plezier ze erin hebben.
Intussen traint Marit nu ook al 2 jaar mee in de oriëntatiegroep en op het einde van dit seizoen wordt er beslist of ze goed genoeg is om naar één van de volgende groepen over te stappen. Zij ligt er in ieder geval niet van wakker, want als ze niet meer kan turnen zou ze graag gaan dansen. Misschien is dat nog geen slecht idee, want er zit muziek in dat kind! Ze hoeft een liedje maar 1 keer te horen en ze zingt het, weliswaar in haar eigen versie, mee.
Deze week is het repetitieweek voor het turnfeest komend weekend. Het vergt veel van de meisjes, vooral voor Jorunn omdat ze naast de vele repetities ook nog eens toetsenweek heeft! Maar we hebben er het volste vertrouwen in dat alles goed zal gaan.
Wij kijken alvast uit naar een schitterend optreden dit weekend!
Elli.
Nu, 3 jaar later doet ze voor de eerste keer het wedstrijdseizoen van de demogroep mee en ze is zo trots als een pauw! In de demogroep zitten jongens en meisjes van alle leeftijden bij elkaar en het is een plezier om te zien hoe de grote voor de kleintjes zorgen. Tumbling, acro, trampoline en dans worden gebracht door een groep van een 50-tal gymnasten. Het is een lust voor het oog om te zien hoeveel plezier ze erin hebben.
Intussen traint Marit nu ook al 2 jaar mee in de oriëntatiegroep en op het einde van dit seizoen wordt er beslist of ze goed genoeg is om naar één van de volgende groepen over te stappen. Zij ligt er in ieder geval niet van wakker, want als ze niet meer kan turnen zou ze graag gaan dansen. Misschien is dat nog geen slecht idee, want er zit muziek in dat kind! Ze hoeft een liedje maar 1 keer te horen en ze zingt het, weliswaar in haar eigen versie, mee.
Deze week is het repetitieweek voor het turnfeest komend weekend. Het vergt veel van de meisjes, vooral voor Jorunn omdat ze naast de vele repetities ook nog eens toetsenweek heeft! Maar we hebben er het volste vertrouwen in dat alles goed zal gaan.
Wij kijken alvast uit naar een schitterend optreden dit weekend!
Elli.
woensdag 23 maart 2011
Opvoeden is deals sluiten (Marga)
Opvoeden is deals sluiten. Korte termijnbeloningen en dingen beloven om ze zoet te houden. Enfin, zo voelt het toch na een zware week.
Marga.
- Zeggen dat je zonen in het weekend mogen samen slapen, in de hoop dat ze in de week toch eens voor negen uur hun ogen dicht doen. ‘t Zijn weer lange avonden hier, als je pas na negen uur aan je huishouden en ander werk kan beginnen. Maar ‘t is een deal die voorlopig werkt.
- Zeggen dat ze morgen zeker mogen fietsen, buiten, in de hoop dat ze die avond niet gaan zeuren omdat je niet zal thuis zijn voor het slaapverhaaltje. De dag erop juichen dat het regent, om dan na schooltijd toch nog in volle zon de fiets uit te halen. Om dan te zien dat die oudste echt maar geen afstand wil doen van zijn steunwieltjes. De deal was hier om zonder wieltjes te proberen, en het proberen heeft toch welgeteld twee seconden geduurd.
- Zeggen dat ze ‘s avonds macaroni mogen eten, in de hoop dat ze ‘s morgens niet beginnen huilen als je ze uitzwaait. De macaronideal werkt al-tijd!
- Zeggen dat je morgen naar de winkel zal gaan om carnavalskleren, omdat je al slim genoeg bent dat je die wel degelijk gaat kopen, en niet zelf gaat naaien, hoe graag je dat ook zou willen. Langs de anderen kant wil je dan ook weer niet dat er twintig piet piraten en zo’n dertig mega Toby’s rondlopen. Je hebt ze graag wat origineler, je kinderen. Deal is zwaar mislukt, ze willen allebei een spinnenmankostuum. Zelfs mega-Toby is dan aanlokkelijker…
- Zeggen dat ze de liefste zijn, de knapste zijn, de leukste zijn, in de hoop dat ze dan “Jij!” antwoorden als je vraagt wie hun grootste vriend is. Wat dus niet het geval is. Ik ben niet stoer genoeg wisten ze me te zeggen. U weet wel, die twee zonen die om de haverklap rond mijn benen hangen als er een stofje te hard op hun huidje is gevallen, ja, die twee stoere.
maandag 28 februari 2011
Verjaardag in het Speelgoedmuseum
Al 2 maanden vraagt ze ernaar… “Na Nieuwjaar ben ik jarig he? Gaan we mijn feestje in Technopolis doen?” Marit wordt binnenkort 6, volgens ons nog net iets te jong om in Technopolis iets meer te kunnen doen dan spelen in de winkel en de pizzeria.
Daarom hebben we gekozen voor het Speelgoedmuseum. Ze was gelukkig snel bijgedraaid en al helemaal in de wolken toen ze vernam dat ze haar feestje mag vieren samen met een klasgenootje dat 2 dagen later jarig is. Een klasgenootje waarmee ze volgens mij alles doet… Het is elke dag Clara dit, Clara dat… Het ene moment zijn ze dikke vrienden, 2 minuten later kunnen ze elkaar wel wurgen! Maar ze zijn en blijven onafscheidelijk al sinds het prille begin in de crèche.
En gisteren was het dan eindelijk zover. Ze stond om 9u al te springen om te vertrekken. Een verjaardagsfeestje in het speelgoedmuseum is echt een aanrader. Je reserveert een paar weken op voorhand voor een aantal kinderen, maar betaalt pas op de dag voor het effectieve aantal kinderen. Je krijgt een rondleiding naar keuze met een superenthousiaste gids. Wij kozen voor Knipper Knep de speelvogel, speciaal voor een doelgroep van 5 tot 8-jarigen. Aan de hand van spelletjes worden de kinderen door het hele museum geloodst. Op het einde krijgen de jarigen dan ook nog een cadeautje van het speelgoedmuseum aangeboden! Daarna krijgen ze nog een drankje en kunnen ze kiezen tussen een wafel, een pannenkoek of een ijsje en na het uitpakken van alle cadeautjes konden ze nog een uur vrij spelen. Het was een heel geslaagde dag. Marit was nog uren zoet met alle cadeautjes die ze kreeg.
6 jaar al. Nog heel even kleuter…
Elli.
Daarom hebben we gekozen voor het Speelgoedmuseum. Ze was gelukkig snel bijgedraaid en al helemaal in de wolken toen ze vernam dat ze haar feestje mag vieren samen met een klasgenootje dat 2 dagen later jarig is. Een klasgenootje waarmee ze volgens mij alles doet… Het is elke dag Clara dit, Clara dat… Het ene moment zijn ze dikke vrienden, 2 minuten later kunnen ze elkaar wel wurgen! Maar ze zijn en blijven onafscheidelijk al sinds het prille begin in de crèche.
En gisteren was het dan eindelijk zover. Ze stond om 9u al te springen om te vertrekken. Een verjaardagsfeestje in het speelgoedmuseum is echt een aanrader. Je reserveert een paar weken op voorhand voor een aantal kinderen, maar betaalt pas op de dag voor het effectieve aantal kinderen. Je krijgt een rondleiding naar keuze met een superenthousiaste gids. Wij kozen voor Knipper Knep de speelvogel, speciaal voor een doelgroep van 5 tot 8-jarigen. Aan de hand van spelletjes worden de kinderen door het hele museum geloodst. Op het einde krijgen de jarigen dan ook nog een cadeautje van het speelgoedmuseum aangeboden! Daarna krijgen ze nog een drankje en kunnen ze kiezen tussen een wafel, een pannenkoek of een ijsje en na het uitpakken van alle cadeautjes konden ze nog een uur vrij spelen. Het was een heel geslaagde dag. Marit was nog uren zoet met alle cadeautjes die ze kreeg.
6 jaar al. Nog heel even kleuter…
Elli.
donderdag 17 februari 2011
Waterpret (Marga)
Een verlengd weekend voor de kinderen en we profiteren ervan om naar een bungalowpark te gaan in Nederland.
We doen dit nog niet zo lang. Ik ben van mening dat je eerst wat zwemmertjes moet hebben om je op je gemak te voelen in zo’n subtropisch zwembad. Anders komt dat niet goed met 2 volwassenen en 3 of 4 kinderen…Onze kinderen zijn altijd dolenthousiast om de glijbanen of wildwaterbaan uit te proberen maar zien het gevaar niet dat water met zich kan brengen. De 3 oudste volgden dus zwemles ifv. het schoolzwemmen maar misschien nog meer zodat ik me geruster kan voelen.
De combinatie van mezelf met water zal nooit op en top zijn: ik vertrouw het niet helemaal. Vandaar dat we in onze tuin geen vijver of zo hebben. Ik vind dat wel zeer mooi, maar het is mijn grote angst en ongerustheid dat daar een kind in zou vallen (bv. een buurjongetje dat zijn voetbal erin schopte, onze eigen kinderen die een waterdiertje willen zien, …) die me tegenhoudt.
Ik zal kinderen ook niet snel uit het oog verliezen in de buurt van water, hoe groot ze ook zijn. Ik heb hen dan ook verteld dat het kleinste beetje water genoeg is om in te verdrinken en hoop dat ze de reflex hebben om om het even welk kind omhoog te hijsen als het in water valt bv. in bad, in zee, …
Marga
Maar ze blijven in water spelen nog altijd super vinden en dat is wat telt: waterpret! Getuige daarvan de natte schoenen en broekspijpen bij regenweer !!
vrijdag 4 februari 2011
De puzzel is compleet (Marga)
Ik ben Marga, 35 jaar.
Zo’n 15 jaar geleden studeerde ik vol enthousiasme af als gegradueerde in de orthopedagogie (opvoedster A1) en kon vrij snel aan de slag in de sector die me het beste lag: werken met mensen met een motorische en meervoudige beperking. Een heleboel verlofstelsels en 4 kinderen later heb ik in december definitief vaarwel gezegd aan de plek waar ik zo graag gewerkt heb om te kiezen voor het thuisblijfmoederschap (alhoewel ‘homemanager’ gewichtiger klinkt). De combinatie van een uurrooster in de zorgsector en de zelfstandige activiteit van mijn man was niet te organiseren op de manier die ik wou, vandaar deze keuze. En ik vind het ook niet erg om thuis te zijn bij de kinderen. Ze zitten in het vierde, derde en eerste leerjaar en hebben, elk op hun manier, wel wat steun en aanmoediging nodig en daar sta ik graag zelf voor in. De jongste, 1 jaar, gaat 1 dag per week naar een onthaalmoeder zodat ik die dingen kan doen “om me maatschappelijk relevant” te voelen: zwemmoeder zijn, vrijwilliger bij Kind en Gezin, … De andere dagen is ze gezellig bij mij en dat is volop genieten van ons ‘dessertje’, onze jongste en laatste spruit.
Wij wonen in het dorp vanwaar ik ook afkomstig ben. Vrij toevallig vonden we nog een stuk bouwgrond in een verkaveling en zo ging mijn droom in vervulling: in mijn eigen dorp kunnen blijven, op wandel-en fietsafstand van het dorp en de school wonen, dichtbij mijn familie en vrienden. De kinderen vinden het hier zalig rustig in dit doodlopende stuk en hebben al uren speelplezier in de tuin, op straat of in de tuin van buurvriendjes erop zitten. Ik ben nogal honkvast: hier zie ik me echt oud worden!
Ik heb altijd al gezegd dat ik graag een groot gezin wou. Natuurlijk weet je niet wat de natuur voor je in petto heeft, maar onze droom is werkelijkheid geworden, onze puzzel is compleet: 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. Vaak komt er nog eens eentje bij om te spelen of zo en dat voelt beter dan wanneer er één weg is; alsof ik niet compleet ben. Ik vind kinderen heel boeiend om te observeren, om mee te gaan in hun fantasiewereld, om mee om te gaan, … Het is ook een hele uitdaging om als mama mee te evolueren met hun leeftijd en om het juiste evenwicht te zoeken tussen loslaten en beschermen.
Marga
Zo’n 15 jaar geleden studeerde ik vol enthousiasme af als gegradueerde in de orthopedagogie (opvoedster A1) en kon vrij snel aan de slag in de sector die me het beste lag: werken met mensen met een motorische en meervoudige beperking. Een heleboel verlofstelsels en 4 kinderen later heb ik in december definitief vaarwel gezegd aan de plek waar ik zo graag gewerkt heb om te kiezen voor het thuisblijfmoederschap (alhoewel ‘homemanager’ gewichtiger klinkt). De combinatie van een uurrooster in de zorgsector en de zelfstandige activiteit van mijn man was niet te organiseren op de manier die ik wou, vandaar deze keuze. En ik vind het ook niet erg om thuis te zijn bij de kinderen. Ze zitten in het vierde, derde en eerste leerjaar en hebben, elk op hun manier, wel wat steun en aanmoediging nodig en daar sta ik graag zelf voor in. De jongste, 1 jaar, gaat 1 dag per week naar een onthaalmoeder zodat ik die dingen kan doen “om me maatschappelijk relevant” te voelen: zwemmoeder zijn, vrijwilliger bij Kind en Gezin, … De andere dagen is ze gezellig bij mij en dat is volop genieten van ons ‘dessertje’, onze jongste en laatste spruit.
Wij wonen in het dorp vanwaar ik ook afkomstig ben. Vrij toevallig vonden we nog een stuk bouwgrond in een verkaveling en zo ging mijn droom in vervulling: in mijn eigen dorp kunnen blijven, op wandel-en fietsafstand van het dorp en de school wonen, dichtbij mijn familie en vrienden. De kinderen vinden het hier zalig rustig in dit doodlopende stuk en hebben al uren speelplezier in de tuin, op straat of in de tuin van buurvriendjes erop zitten. Ik ben nogal honkvast: hier zie ik me echt oud worden!
Ik heb altijd al gezegd dat ik graag een groot gezin wou. Natuurlijk weet je niet wat de natuur voor je in petto heeft, maar onze droom is werkelijkheid geworden, onze puzzel is compleet: 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. Vaak komt er nog eens eentje bij om te spelen of zo en dat voelt beter dan wanneer er één weg is; alsof ik niet compleet ben. Ik vind kinderen heel boeiend om te observeren, om mee te gaan in hun fantasiewereld, om mee om te gaan, … Het is ook een hele uitdaging om als mama mee te evolueren met hun leeftijd en om het juiste evenwicht te zoeken tussen loslaten en beschermen.
Marga
dinsdag 1 februari 2011
Waar is de kat? (Elli)
Kira Van de Leibeekhoeve, dat is de officiële naam van onze poes. Deze blauwe Britse Korthaar kwam in ons leven in augustus 2008. Het is een echte huiskat, ongelooflijk lief voor de kinderen. Ze zal nooit of nooit uithalen, enkel om te spelen, maar is steeds voorzichtig. Blijkbaar heeft dat ras een zachtaardig karakter, wat blijkt uit het gedrag van onze Kira. De kinderen sleuren haar overal mee en als ze boven gaan spelen en geen aandacht hebben voor haar staat ze binnen de kortste keren te miauwen aan de woonkamerdeur, omdat ze naar de kinderen wil. Wanneer de kinderen op vakantie zijn naar de grootouders, dan merk je aan de kat dat ze verloren loopt, het is veel te rustig in huis op zo’n momenten.
Ze heeft ook zo haar voorkeuren… wanneer we samen in de zetel zitten, dan zit ze steevast bij Jorunn op schoot, na Jorunn kiest ze Fritz en ik kom op het einde van de rij. Wanneer ik alleen thuis ben is ze niet bij me weg te slaan, anders mijdt ze me als de pest. Bij Marit maakt ze geen schijn van kans, want om op de schoot te kunnen liggen moet de persoon in kwestie wel langer dan 10 seconden aan een stuk stilzitten en dat laatste is dikwijls een probleem bij onze benjamin.
Wanneer we thuiskomen na het werk staat ze ons op te wachten aan de deur… behalve gisteren… eerst stelde ik me geen vragen, ik dacht dat ze misschien boven ergens zou liggen slapen en ons niet had gehoord. Toen ze na 5 minuten nog niet kwam opdagen om ons te begroeten ben ik op zoek gegaan, ik liep van kamer tot kamer met Jorunn op de hielen, Kira roepend, maar er kwam geen reactie. Wat was het stil in huis zonder de kat! Waar zat ze in godsnaam? De kinderen bijna in tranen zag ik haar plots aan het verandaraam zitten, buiten, in de tuin…te miauwen, smekend om naar binnen te mogen…
Wat een opluchting! Onze Kira, raskat, die nooit ofte nimmer naar buiten gaat was blijkbaar ’s ochtends naar buiten geglipt en heeft de hele dag buiten rondgelopen… eens terug binnen heeft ze gegeten alsof haar leven er vanaf hing om zich daarna uitgebreid te wassen. Uiteindelijk is ze als een blok in slaap gevallen, om te bekomen van haar avontuur.
Eind goed al goed…
Elli.
dinsdag 18 januari 2011
Chatten is de nieuwe rage (Geert)
Het feestgedruis van de voorbije weken is voorbij. Kerst en nieuw zijn rustig verlopen en het dagelijkse leven gaat weer zijn normale gang.
In de kerstvakantie heeft Jana Windows Live Messenger ontdekt. Met haar 8 lentes is Jana de jongste telg van de familie. Haar neven en nichten zijn allemaal 2 tot 9 jaar ouder. Het is natuurlijk logisch dat ze dergelijke zaken opvangt van haar oudere familieleden. Desondanks haar jonge leeftijd kan Jana dus sinds kort chatten met haar neven en nichtjes. In een mum van tijd was ze met de techniek weg en wist ze hoe ze haar lettertype een andere kleur moest geven, hoe ze haar lettertype moest vergroten, hoe ze een videogesprek moest opstarten, enz.
Ik werk zelf in de informaticasector en ben zelf freak van alles wat met communicatie te maken heeft, dus eigenlijk kan ik haar niets verwijten, want ze neemt natuurlijk aan mij een voorbeeld. Anderzijds vind ik het nog vrij jong om te starten, want geef toe : moet een meisje van 8 jaar niet eerder met poppen spelen? Of ben ik een ouderwetse papa en is chatten wel degelijk hot en cool bij jongeren van die leeftijd ?
Ik moet wel toegeven dat het tamelijk onschuldig blijft. Ze heeft enkel contact met neven en nichten en hier en daar een schoolkameraadje en dat gaan we zo houden. Er wordt ook gechat in de leefruimte zodat we constant controle hebben over wat ze doet. Voor de toekomst besef ik dat we er als de pinken zullen moeten bij zijn om alles in de gaten te houden qua beveiliging. Ik merk ook dat ze er zou aan verslaafd worden, mochten we niet op tijd ingrijpen. Ik probeer om haar MSN-gebruik te beperken tot 1 uurtje per dag. Als ik dat niet doe, dan blijft ze maar chatten en vergeet ze de andere leuke dingen in het leven. Want een kind is toch nog een kind.
Een ander aandachtspunt is het taalgebruik dat jongeren hanteren tijdens het chatten. Terwijl Jana nog maar in het 3de leerjaar zit en nog volop leert schrijven, worden tijdens de chatsessies verkeerde spellingen, afkortingen en dergelijke gebruikt. Ik probeer er Jana van te overtuigen om altijd de juiste spelling te gebruiken, maar ze ziet dan van anderen het tegendeel. Ik hoop maar dat haar kennis van de Nederlandse taal er niet onder lijdt en dat ze de correcte spelling toepast tijdens de toetsen en dictees in school.
Hebben jullie hier al ervaring mee ? Reageer dan gerust op dit blogbericht !
Geert.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
