dinsdag 21 december 2010
Ik ben zo'n moeder (Mieke)
00:42
Ik ben zo’n moeder waarvan de kinderen theatraal beginnen te huilen als ze weggaat ‘s avonds. Een amateurpsycholoog zou kunnen denken dat die kind-moederband toch ongelooflijk hecht moet zijn. Een psycholoog met een universitair diploma zou kunnen vermoeden dat het gaat om boosheid voor een veel te vaak afwezige moeder.
Ik ben zo’n moeder die vaak wilt dat haar kinderen al wat groter en zelfstandiger zijn, om dan te mijmeren dat ze al veel te veel kunnen.
Ik ben zo’n moeder die vaak met schuldgevoel naar het werk gaat, wetende dat ze die avond niet aan de schoolpoort zal wachten. En die dan ook al dagen uitkijkt naar de zeldzame keren dat dat wel kan.
Ik ben zo’n moeder die niet altijd zin heeft om ‘s avonds een verhaaltje te lezen en er zich vlug vanaf probeert te maken door te opperen dat de zonen maar een verhaaltje aan hun beren moet voorlezen. Ik ben ook zo’n moeder die veel te snuggere zonen heeft, en dus niet met zo’n flauwe verhaaltjes gesust kunnen worden.
Ik ben zo’n moeder die graag nog uitgaat, zot doet, en die dat de dag erna probeert te compenseren met bijzondere momenten.
Ik ben zo’n moeder die het zich beklaagt als ze ‘s nachts weer moet opstaan. Maar ik ben ook zo’n moeder die ‘s nachts haar zonen zou wakker maken om te kunnen zeggen hoe graag ze hen ziet.
Ik ben zo’n moeder die niet kan koken, die nooit een overheerlijke biefstuk op hun bord zal toveren. Zo’n moeder die ondanks alles wel blijft proberen om toch iets te kunnen bakken.
Ik ben zo’n moeder die er principes op wil nahouden, maar die ze ook even graag overboord gooit als de situatie zich daartoe leent.
Ik ben zo’n moeder die droomt van een leven als huisvrouw, van kleertjes naaien en gigantische taarten bakken, van koffiedrinken met de buurvrouw en lekker oermoeder wezen tot de kindjes van school thuis komen. Ik ben er zo één die weet dat zo’n dingen niet marcheren bij sommige moeders, en daar vaak gefrustreerd van raakt.
Ik ben zo’n moeder die eigenlijk geen dochter hoeft, omdat ze veel te bang is van meisjes en vreest dat ze nooit interessant genoeg zal zijn voor een dochter.
Ik ben zo’n moeder die zowat flipt, freakt, onnozel wordt als iets zou kunnen wijzen op een aankomend gebrek aan zelfvertrouwen bij haar zonen. Zelfvertrouwen in het leven is alles, mijn beste. Gevolgd door zelfkennis.
Ik ben zo’n moeder die soms even hard kan twijfelen als ze vastberaden en recht door zee is. Met niets anders dan het lijf, warmte en liefde moet ze het doen. En op het einde zal blijken of dat van alles een beetje genoeg is geweest.
Ik ben zo’n moeder waarvan ik denk dat mijn zonen later wel eens een paar geweldig rake opmerkingen zullen geven. En die hoopt dat ze dan naar haar zullen knipogen.
Mieke.
Ik ben zo’n moeder die vaak wilt dat haar kinderen al wat groter en zelfstandiger zijn, om dan te mijmeren dat ze al veel te veel kunnen.
Ik ben zo’n moeder die vaak met schuldgevoel naar het werk gaat, wetende dat ze die avond niet aan de schoolpoort zal wachten. En die dan ook al dagen uitkijkt naar de zeldzame keren dat dat wel kan.
Ik ben zo’n moeder die niet altijd zin heeft om ‘s avonds een verhaaltje te lezen en er zich vlug vanaf probeert te maken door te opperen dat de zonen maar een verhaaltje aan hun beren moet voorlezen. Ik ben ook zo’n moeder die veel te snuggere zonen heeft, en dus niet met zo’n flauwe verhaaltjes gesust kunnen worden.
Ik ben zo’n moeder die graag nog uitgaat, zot doet, en die dat de dag erna probeert te compenseren met bijzondere momenten.
Ik ben zo’n moeder die het zich beklaagt als ze ‘s nachts weer moet opstaan. Maar ik ben ook zo’n moeder die ‘s nachts haar zonen zou wakker maken om te kunnen zeggen hoe graag ze hen ziet.
Ik ben zo’n moeder die niet kan koken, die nooit een overheerlijke biefstuk op hun bord zal toveren. Zo’n moeder die ondanks alles wel blijft proberen om toch iets te kunnen bakken.
Ik ben zo’n moeder die er principes op wil nahouden, maar die ze ook even graag overboord gooit als de situatie zich daartoe leent.
Ik ben zo’n moeder die droomt van een leven als huisvrouw, van kleertjes naaien en gigantische taarten bakken, van koffiedrinken met de buurvrouw en lekker oermoeder wezen tot de kindjes van school thuis komen. Ik ben er zo één die weet dat zo’n dingen niet marcheren bij sommige moeders, en daar vaak gefrustreerd van raakt.
Ik ben zo’n moeder die eigenlijk geen dochter hoeft, omdat ze veel te bang is van meisjes en vreest dat ze nooit interessant genoeg zal zijn voor een dochter.
Ik ben zo’n moeder die zowat flipt, freakt, onnozel wordt als iets zou kunnen wijzen op een aankomend gebrek aan zelfvertrouwen bij haar zonen. Zelfvertrouwen in het leven is alles, mijn beste. Gevolgd door zelfkennis.
Ik ben zo’n moeder die soms even hard kan twijfelen als ze vastberaden en recht door zee is. Met niets anders dan het lijf, warmte en liefde moet ze het doen. En op het einde zal blijken of dat van alles een beetje genoeg is geweest.
Ik ben zo’n moeder waarvan ik denk dat mijn zonen later wel eens een paar geweldig rake opmerkingen zullen geven. En die hoopt dat ze dan naar haar zullen knipogen.
Mieke.
Labels:
dinsdag 14 december 2010
Klaar voor het eerste leerjaar? (Elli)
Vorig weekend hadden we oudercontact voor Marit, die momenteel in de derde kleurterklas zit. Ze werd zoals steeds weer de hemel in geprezen: een lief kind, werkt flink, ze luistert heel goed, helpt heel flink mee en is zelfs stil in de klas en praat enkel wanneer het mag, zoals tijdens het verteluurtje wanneer de kinderen in een kring zitten en ze hun verhaal over het voorbije weekend mogen doen… Alleen is ze op zo’n momenten niet meer te stoppen en komen de andere kleuters amper aan het woord… Jaja, zo herkennen we haar, ze tatert je de oren van de kop!
Elli.
Ze is bovendien klaar om naar het eerste leerjaar te gaan, ze kan alles wat ze moet kunnen op schoolniveau. Alleen op emotioneel vlak kan ze het waarschijnlijk nog niet aan. Ik zou het ook niet willen, haar nu losscheuren van haar vriendjes overleeft ze nooit… We zijn dan ook overeengekomen dat ze extra moeilijke werkjes zou krijgen wanneer de juf ziet dat ze te snel klaar is en we merken deze week al een vooruitgang. Waar ze enkele weken geleden niet meer graag naar school ging, vertelt ze nu heel enthousiast over wat ze moet doen en over hoe moeilijk het wel niet is. Die uitdaging zat ze dus op te wachten!
Mijn kleine meid wordt snel groot, laat haar nog maar heel even in de kleuterklas zitten, het gaat zo al snel genoeg…
Elli.
woensdag 1 december 2010
De Sint is in het land (Elli)
Wat een magische tijd is dat toch, vanaf november begint het al te leven, ’t is bijna Sinterklaas. De reclamefolders stromen binnen en de meisjes zijn er als de kippen bij om zaken aan te duiden die ze graag zouden hebben. Marit kruist alles aan dat roze is, dat met prinsessen te maken heeft of playmobil betreft, of little pet shop, of… Kortom, zo goed als alles! Jorunn begint al wat minder te willen. Playmobil doet het nog steeds goed, spelletjes voor op de nintendo of de Playstation 3, een gezelschapsspel of een cd-spelertje voor op haar kamer.
’s Avonds wordt er naar hartenlust gezongen, de schoenen worden enthousiast klaargezet met een pintje erbij voor de sint en een suikerklontje en een wortel voor zijn paard en elke ochtend spurten ze naar beneden om te zien of de Sint iets heeft gebracht.
Toen ik Jorunn op een avond op school ging halen had ze net een brief gemaakt voor de Sint, met een mooie tekening erbij. De tekst ging als volgt: “Lieve Sint, mag ik van die dierenarmbandjes hebben alsjeblieft? En wat wilt u drinken? Schrijf maar op de achterkant. Dankuwel”. De volgende ochtend kon ze lezen “Ik had graag een blonde Leffe en een cecemel voor mijn Piet”. ’s Avonds zijn ze dan opgewonden gaan slapen en de zaterdagochtend vonden ze dierenarmbandjes in hun schoen. Wat is het toch fijn om die blije gezichtjes te zien!
De verrassing was compleet toen ze vernamen dat we diezelfde dag naar het Sinterklaasfeest van Fritz zijn werk gingen dat dit jaar in Plopsa Indoor in Hasselt werd georganiseerd! Ze hebben van ver de Sint zien passeren, maar ze vonden de vuurtoren en de piratenboot, de glijbaan, de roetsjbaan en de botsauto’s toch veel interessanter. Marit wou eerst niet mee in de snelle dingen, maar eens ze erin was geweest had ze de smaak toch te pakken. Samen met de grootouders werd het een heel geslaagde dag.
Nu wachten ze vol spanning af wat de Sint thuis nog gaat brengen… Wij wachten vol spanning af of ze blij zullen zijn met wat hij beslist heeft te brengen…
Elli.
woensdag 24 november 2010
Veranderingen (Tom)
Margot is nu al 25 weken ver. Met grote ogen zie ik haar buik alsmaar groter worden en veranderen. Niet alleen zie ik haar buik veranderen, maar ook haar ‘zijn’.
Ze straalt iets zacht uit! Vanzelfsprekend maakt Margot dit hele gebeuren nog veel intenser mee. Als ‘papa’ probeer ik wel bij alles betrokken te zijn en probeer ik in de mate van het mogelijke zoveel mogelijk ‘contact’ te zoeken met de kleine spruit. De baby is de laatste dagen heel actief en daar kan ik van meegenieten. Ik kan de baby al letterlijk tegen Margots buikwand zien duwen. Dit zien of voelen valt niet te beschrijven. Het geeft langs de ene kant een gevoel van zorg en verantwoordelijkheid, maar langs de andere kant vooral een groot gevoel van liefde en tederheid. Liefde voor iets dat je eigenlijk nog niet kent maar tegelijkertijd toch al vertrouwd aanvoelt.
Als toekomstige vader begin ik al te denken hoe de baby zal opgroeien, wat hij/zij zal doen later, hoe hij/zij in het leven zal staan, welke keuzes hij/zij zal maken,… Natuurlijk is dat nog allemaal ver van mijn bed, maar toch kan ik het niet laten om daar even bij stil te staan. In ieder geval, de baby heeft mijn leven al heel hard veranderd en het beste moet nog komen!
Tom.
Ze straalt iets zacht uit! Vanzelfsprekend maakt Margot dit hele gebeuren nog veel intenser mee. Als ‘papa’ probeer ik wel bij alles betrokken te zijn en probeer ik in de mate van het mogelijke zoveel mogelijk ‘contact’ te zoeken met de kleine spruit. De baby is de laatste dagen heel actief en daar kan ik van meegenieten. Ik kan de baby al letterlijk tegen Margots buikwand zien duwen. Dit zien of voelen valt niet te beschrijven. Het geeft langs de ene kant een gevoel van zorg en verantwoordelijkheid, maar langs de andere kant vooral een groot gevoel van liefde en tederheid. Liefde voor iets dat je eigenlijk nog niet kent maar tegelijkertijd toch al vertrouwd aanvoelt.
Als toekomstige vader begin ik al te denken hoe de baby zal opgroeien, wat hij/zij zal doen later, hoe hij/zij in het leven zal staan, welke keuzes hij/zij zal maken,… Natuurlijk is dat nog allemaal ver van mijn bed, maar toch kan ik het niet laten om daar even bij stil te staan. In ieder geval, de baby heeft mijn leven al heel hard veranderd en het beste moet nog komen!
Tom.
Mama in het ziekenhuis (Geert)
Hilde sukkelt al sinds deze zomer met rugklachten. Nadat eerst een grote hernia werd ontdekt, stelde men achteraf ook vast dat de onderste tussenwervel volledig afgesleten was en dat dit best zou vervangen worden door een prothese. We hadden eigenlijk alle mogelijke middelen al uitgeprobeerd om een ingreep te vermijden, maar tevergeefs. Na een wachttijd van 6 weken werd beslist om half november te opereren. De operatie was niet van de minste. Hilde zou 8 dagen in het ziekenhuis moeten blijven en daarna minstens nog 3 maanden moeten revalideren. Vorige week was het dan zover.
Tijd voor een nieuwe planning dus. Met een hoofdjob en verschillende nevenactiviteiten is het dan ook niet simpel om zo’n week te plannen. Het stond uiteraard als een paal boven water dat mijn prioriteit deze week zou uitgaan naar privé. In mijn hoofdberoep werk ik voorlopig 4/5 en mijn bijberoep(en) kwamen deze week ook op een laag pitje te staan. Hierdoor kon ik mij ten volle toeleggen op mijn taak als plichtsbewuste echtgenoot en papa. Zo’n weekje alleen thuis met Jana was voor ons beide een nieuw avontuur en dat heeft ons wel naar mekaar doen toegroeien. Dit was voor mij zo’n week waarbij alle aandacht naar de dochter gaat en de rest op de tweede plaats komt. Samen in de zetel, soms zonder een woord te zeggen, voelt het aan alsof we mekaar begrijpen, alsof ik haar gedachten lees en weet wat zij voelt of wil zeggen.
Ik besloot om Jana ’s morgens naar school te brengen en pas daarna te gaan werken. Normaal is het Hilde die zich over Jana ’s morgens ontfermt, want als mijn vrouwtjes op een normale werkdag wakker worden om 7u30 ben ik meestal al aan het werk. Voor mij was dit dus een compleet nieuwe situatie. Al de avond voordien legden we de kleertjes van Jana klaar, want bij een meisje van 8 steekt het al nauw wat ze wil aantrekken. De eerste ochtend stond ik zelf ’s morgens om 6u00 op zoals gewoonlijk en maakte mezelf klaar tegen 7u30. Toen was het Jana’s beurt om op te staan en zich klaar te maken. Ondertussen maakte ik haar boekentas klaar. En opeens waren de kleren die ze de avond ervoor zelf had gekozen niet meer goed. Het paste niet meer bij elkaar! In het verleden hebben zich ook al dergelijke taferelen afgespeeld en Hilde gaf daar blijkbaar soms aan toe. Bij mij was de situatie anders. Alles was perfect getimed tot op de minuut en ik had een trein te halen. Ik heb dat dan ook goed proberen uit te leggen dat een trein niet wacht op iemand die te laat komt en blijkbaar is mijn boodschap wel doorgedrongen want deze situatie was éénmalig. Meisjes en kleren : het begint nu al !
De rest van de week heeft Jana zich aan de regels gehouden en heeft ze zelf voorbeeldig meegeholpen in het huishouden. Op bezoek bij mama in het ziekenhuis ontpopte Jana zich als een echt verpleegstertje. Kan ik iets voor je doen mama? Moet je een beetje water hebben? Moet ik je dekentje mooi leggen? Ze was echt in de weer om mama in de watten te leggen en te verzorgen. Als beloning mocht Jana dan af en toe bij de papa slapen in het grote bed. Hopelijk blijft dit ritueel aanhouden als Hilde morgen naar huis komt, want pas dan zal alle hulp welkom zijn.
Geert.
Tijd voor een nieuwe planning dus. Met een hoofdjob en verschillende nevenactiviteiten is het dan ook niet simpel om zo’n week te plannen. Het stond uiteraard als een paal boven water dat mijn prioriteit deze week zou uitgaan naar privé. In mijn hoofdberoep werk ik voorlopig 4/5 en mijn bijberoep(en) kwamen deze week ook op een laag pitje te staan. Hierdoor kon ik mij ten volle toeleggen op mijn taak als plichtsbewuste echtgenoot en papa. Zo’n weekje alleen thuis met Jana was voor ons beide een nieuw avontuur en dat heeft ons wel naar mekaar doen toegroeien. Dit was voor mij zo’n week waarbij alle aandacht naar de dochter gaat en de rest op de tweede plaats komt. Samen in de zetel, soms zonder een woord te zeggen, voelt het aan alsof we mekaar begrijpen, alsof ik haar gedachten lees en weet wat zij voelt of wil zeggen.
Ik besloot om Jana ’s morgens naar school te brengen en pas daarna te gaan werken. Normaal is het Hilde die zich over Jana ’s morgens ontfermt, want als mijn vrouwtjes op een normale werkdag wakker worden om 7u30 ben ik meestal al aan het werk. Voor mij was dit dus een compleet nieuwe situatie. Al de avond voordien legden we de kleertjes van Jana klaar, want bij een meisje van 8 steekt het al nauw wat ze wil aantrekken. De eerste ochtend stond ik zelf ’s morgens om 6u00 op zoals gewoonlijk en maakte mezelf klaar tegen 7u30. Toen was het Jana’s beurt om op te staan en zich klaar te maken. Ondertussen maakte ik haar boekentas klaar. En opeens waren de kleren die ze de avond ervoor zelf had gekozen niet meer goed. Het paste niet meer bij elkaar! In het verleden hebben zich ook al dergelijke taferelen afgespeeld en Hilde gaf daar blijkbaar soms aan toe. Bij mij was de situatie anders. Alles was perfect getimed tot op de minuut en ik had een trein te halen. Ik heb dat dan ook goed proberen uit te leggen dat een trein niet wacht op iemand die te laat komt en blijkbaar is mijn boodschap wel doorgedrongen want deze situatie was éénmalig. Meisjes en kleren : het begint nu al !
De rest van de week heeft Jana zich aan de regels gehouden en heeft ze zelf voorbeeldig meegeholpen in het huishouden. Op bezoek bij mama in het ziekenhuis ontpopte Jana zich als een echt verpleegstertje. Kan ik iets voor je doen mama? Moet je een beetje water hebben? Moet ik je dekentje mooi leggen? Ze was echt in de weer om mama in de watten te leggen en te verzorgen. Als beloning mocht Jana dan af en toe bij de papa slapen in het grote bed. Hopelijk blijft dit ritueel aanhouden als Hilde morgen naar huis komt, want pas dan zal alle hulp welkom zijn.
Geert.
maandag 15 november 2010
Werk, werk en nog eens werk (Elli)
Na de feesten van het verjaardagsweekend moesten we helaas terug naar de harde realiteit. Een tijdje geleden hadden we beslist in te gaan op de offerte voor het laten plaatsen van zonnepanelen. Alleen komt daar meer bij kijken dan alleen maar met de bank praten voor een groenlening. Zo zijn we dagenlang bezig geweest de zolder op te ruimen. Zoals bij velen is dat de ideale stockageplaats voor ongebruikte spullen, om het moment om zaken weg te gooien uit te stellen. Alleen komt men dan op een moment dat die plaats vol geraakt en je toch een selectie moet maken om dingen weg te gooien. En dat moment komt heel snel als je plots geconfronteerd wordt met het feit dat de zolder niet voldoende geïsoleerd is. Dozen vol met babykledij, lakentjes voor de wieg, buggy, park, eetstoel, kleuterfiets, babyspeelgoed… Het moest er eens van komen. Ik heb van mijn hart een steen moeten maken, nog een baby komt er toch niet meer. Ook zaken die door de vorige eigenaars op zolder werden bewaard hebben we naar het containerpark gebracht, ze zullen het geweten hebben dat we er zijn gepasseerd! Eens alles opgeruimd konden we starten met het isoleren van het dak. De eerste 2 rijen isolatieplaten zetten ging heel vlot, maar dan begon het prutswerk. Volgens mij is er geen enkele rechte muur in ons hele huis te vinden. De rijen opvullen tot de balk was dus niet simpel, meten en hermeten, snijden en bijsnijden en achteraf de spleten opvullen met isolatieschuim. Maar we hebben het uiteindelijk samen tot een goed einde kunnen brengen: de isolatie staat er tegen! De zonnepanelen zijn, met de nodige problemen, geplaatst geraakt, maar daarvoor zijn ze maar liefst 4 keer moeten langskomen! Die mensen blijken niet te snappen dat ook anderen moeten werken en hiervoor dus vrij moeten nemen! Maar eind goed, al goed, ze zijn geplaatst, ze werken en de elektriciteitsmeter draait achteruit op het moment dat er veel zon is!
En omdat de boog niet altijd gespannen kan staan zijn we met de meisjes naar de boekenbeurs gegaan… Hun boekjes zijn gesigneerd door de weledele muis Geronimo Stilton himself en wij hadden een leuke babbel met Luc Deflo.
Elli.
En omdat de boog niet altijd gespannen kan staan zijn we met de meisjes naar de boekenbeurs gegaan… Hun boekjes zijn gesigneerd door de weledele muis Geronimo Stilton himself en wij hadden een leuke babbel met Luc Deflo.
Elli.
vrijdag 29 oktober 2010
Ben ik nu Mieke of mama? (Mieke)
Veel hangt af van hoe ik me hier introduceer. Eerste indrukken, u kent dat wel.
Begin ik met moeder-van? Vrouw-van? Dochter-van? Werknemer-van? Of misschien begin ik gewoon met hoe ik gezien wordt? Je bent immers wie anderen (willen) zien dat je bent, en als je twee kinderen hebt, dan wordt je lichaam vaak gereduceerd tot moeder, mama, verzorgster, puzzelmaatje, boetseerspecialist, kleurwonder, knuffelbeer, dokter en verpleegster, die mevrouw op hoge hakken, dat meisje met haar staartje. Want dat ben ik voor mijn kinderen, nu wel nog.
Als mijn twee zonen, nu vier en bijna drie, wat ouder zullen zijn, zal ik op hen niet al te veel indruk meer kunnen maken met kleuren, boetseren en gekke verhalen vertellen. Dan zullen ze meewarig met hun ogen rollen, denken dat hun moeder nu echt wel eens volwassen mag beginnen worden en daar dan een stevig potje over doorbomen samen met hun vrienden of liefje-van-de-week. Ik zal dus nog vele vormen als mama mogen aannemen. Als een kameleon zal ik me de komende jaren nog mogen aanpassen. Niet aan mezelf, maar aan die twee zonen van me. Liggen in de toekomst nog op me te wachten: een (hopelijk) glansrol als trotse moeder bij het ophalen van de rapporten, een chauffeur naar alle hobby-, sport- en jeugdclubs, een luisterend oor bij het eerste liefdesverdriet, een voetbalsupporter, een truitjeswasser, een rij-instructeur, een schilder bij het eerste huis, een babysit voor de kleinkinderen en wat nog meer. ’t Is een levenslang project, met promoties en ontslagen, met evaluaties en vernieuwingen, met kleine en grote deadlines. Geen dertiende maand, geen extra verlofdagen, geen pensioen. Maar wel: een VIP-ticket om die fantastische live-show (zonder pauzes trouwens) van het leven van mijn twee zonen mee te maken. En dat vind ik een meer dan faire deal, eigenlijk.
Dus ben ik nu in de eerste plaats moeder. Als ik thuis ben, bij die twee kleine helden van me. Want op het werk of bij vrienden, daar ben ik gewoon dat andere deel van me. Vrouw van een leerkracht secundair onderwijs, dochter van twee heel fijne ouders, zus van twee broers en evenveel schoonzussen, werknemer van een bedrijf dat jongeren een diploma bezorgt. En als ik ’s avonds, na een voorstelling waarin ik verschillende rollen had in verschillende aktes, in mijn zetel plof, dan ben ik gewoon Mieke. Eénendertig lentes jong (!). Graag onder de mensen, maar even graag alleen. Graag blij en opgewekt, maar even graag eens zielig en melancholisch. Graag eten, maar absoluut niet graag koken. Graag kuisen maar even graag eens goed rommel maken. Graag kindjes, maar absoluut niet graag zwanger. Graag een grote mond, maar niet graag ruzie. Graag slapen, maar tegelijk geen oog dicht willen doen om niets van het leven te missen. En bovenal: heel graag mama, ook al gaat me dat de ene keer beter af dan de andere keer. Iets met vallen en opstaan, naar men zegt. Maar daarover de volgende keer meer!
Mieke.
Begin ik met moeder-van? Vrouw-van? Dochter-van? Werknemer-van? Of misschien begin ik gewoon met hoe ik gezien wordt? Je bent immers wie anderen (willen) zien dat je bent, en als je twee kinderen hebt, dan wordt je lichaam vaak gereduceerd tot moeder, mama, verzorgster, puzzelmaatje, boetseerspecialist, kleurwonder, knuffelbeer, dokter en verpleegster, die mevrouw op hoge hakken, dat meisje met haar staartje. Want dat ben ik voor mijn kinderen, nu wel nog.
Als mijn twee zonen, nu vier en bijna drie, wat ouder zullen zijn, zal ik op hen niet al te veel indruk meer kunnen maken met kleuren, boetseren en gekke verhalen vertellen. Dan zullen ze meewarig met hun ogen rollen, denken dat hun moeder nu echt wel eens volwassen mag beginnen worden en daar dan een stevig potje over doorbomen samen met hun vrienden of liefje-van-de-week. Ik zal dus nog vele vormen als mama mogen aannemen. Als een kameleon zal ik me de komende jaren nog mogen aanpassen. Niet aan mezelf, maar aan die twee zonen van me. Liggen in de toekomst nog op me te wachten: een (hopelijk) glansrol als trotse moeder bij het ophalen van de rapporten, een chauffeur naar alle hobby-, sport- en jeugdclubs, een luisterend oor bij het eerste liefdesverdriet, een voetbalsupporter, een truitjeswasser, een rij-instructeur, een schilder bij het eerste huis, een babysit voor de kleinkinderen en wat nog meer. ’t Is een levenslang project, met promoties en ontslagen, met evaluaties en vernieuwingen, met kleine en grote deadlines. Geen dertiende maand, geen extra verlofdagen, geen pensioen. Maar wel: een VIP-ticket om die fantastische live-show (zonder pauzes trouwens) van het leven van mijn twee zonen mee te maken. En dat vind ik een meer dan faire deal, eigenlijk.
Dus ben ik nu in de eerste plaats moeder. Als ik thuis ben, bij die twee kleine helden van me. Want op het werk of bij vrienden, daar ben ik gewoon dat andere deel van me. Vrouw van een leerkracht secundair onderwijs, dochter van twee heel fijne ouders, zus van twee broers en evenveel schoonzussen, werknemer van een bedrijf dat jongeren een diploma bezorgt. En als ik ’s avonds, na een voorstelling waarin ik verschillende rollen had in verschillende aktes, in mijn zetel plof, dan ben ik gewoon Mieke. Eénendertig lentes jong (!). Graag onder de mensen, maar even graag alleen. Graag blij en opgewekt, maar even graag eens zielig en melancholisch. Graag eten, maar absoluut niet graag koken. Graag kuisen maar even graag eens goed rommel maken. Graag kindjes, maar absoluut niet graag zwanger. Graag een grote mond, maar niet graag ruzie. Graag slapen, maar tegelijk geen oog dicht willen doen om niets van het leven te missen. En bovenal: heel graag mama, ook al gaat me dat de ene keer beter af dan de andere keer. Iets met vallen en opstaan, naar men zegt. Maar daarover de volgende keer meer!
Mieke.
dinsdag 26 oktober 2010
Verjaardagsweekend (Elli)
Vorig weekend was het eindelijk zover… Jorunn werd negen. Voor haar begon het feest al op vrijdag op school. Geladen met 27 pakjes chips en een doos pralines voor de juf vertrok ze vrolijk naar school. ’s Avonds op de training van de demogroep kon ze nog eens trakteren nadat ze luidkeels “lang zal ze leven” hadden gezongen voor haar. Nietsvermoedend ging ze op vrijdagavond gelukkig slapen.
Op zaterdagochtend, de ochtend van haar verjaardag, kreeg ze dan een grote verrassing… tussen haar verjaardagskaartjes zat er ook eentje van oma en pepe, met daarin 4 kaartjes voor de musical van Geronimo Stilton. Elke keer we in Plankendael waren had ze verlangend staan kijken naar de affiche, maar ze heeft eigenlijk nooit echt durven vragen of we er niet naartoe zouden kunnen gaan. En dan plots krijgt ze kaartjes om op haar verjaardag zelf te gaan, ze was door het dolle heen, en Marit was al even enthousiast. Na een lekker ontbijt van verse pannenkoeken door Fritz gebakken stonden ze al snel te springen om te vertrekken. Nadat we de pas geleverde 76 platen isolatie naar boven hebben gedragen zijn we dan vertrokken om als allereerste aan te komen aan de circustent op de parking van Plankendael. Voor ons stelde het niet veel voor, maar de meisjes hebben enorm genoten van de show en daar was het tenslotte om te doen. Ik vrees dat het liedje ven Geronimo Stilton nog lang door ons huis zal klinken.
’s Avonds was het onze beurt om haar verjaardag te vieren, wij zijn gaan uit eten in het Japans restaurant Koya. De sushi, sashimi, maki en california rolls werden door iedereen gesmaakt! Een domper op de avond was echter wel dat ik terug oorpijn begon te krijgen, aan mijn ander oor deze keer.
Op zondag moesten we vroeg uit bed… Met een beetje hulp van de ouders zijn de uitnodigingen voor het langverwachte verjaardagsfeestje goed de deur uitgeraakt. Negen van de tien uitgenodigde kindjes konden komen naar het dolfijne zwemfeestje. Om 10u stonden we aan de ingang van het zwembad in Lier al te wachten tot de genodigden kwamen opdagen… Het was nogal een gedoe… met 17 personen in een groepskleedkamer zorgen dat alle kinderen in hun zwemkledij geraakten en alle kleren in de juiste zwemzakken belandden… en ze daarna proberen te volgen in het zwembad. Vooral dat laatste werd nogal vermoeiend. Ik kon het water niet in omwille van mijn oor en heb me de hele tijd rondgesleept om te kijken waar de 13 kinderen verspreid waren, terwijl de andere volwassenen mee het water in gingen en Fritz vooral bezig was Marit boven water te houden.
Na de frietjesmaaltijd konden ze nog een uurtje spelen en dan was het afgelopen… Eens thuis ben ik uitgeput met druppels in mijn intussen dichtgezwollen oor op de bank in slaap gevallen, terwijl Fritz zich met Jorunn nog heeft beziggehouden voor de toetsen, want verjaardag of niet, de lessen gaan door en het rapport volgt binnenkort!
Uiteindelijk weet ik nu ook van waar de oorontstekingen komen… ik heb een allergie aan de oorstukjes van mijn hoorapparaten en heb daardoor last van eczeem waar de infecties dan opkomen… ik heb nu andere oorstukjes en hoop dat dit enige verbetering zal geven… Duimen maar…
Elli.
Op zaterdagochtend, de ochtend van haar verjaardag, kreeg ze dan een grote verrassing… tussen haar verjaardagskaartjes zat er ook eentje van oma en pepe, met daarin 4 kaartjes voor de musical van Geronimo Stilton. Elke keer we in Plankendael waren had ze verlangend staan kijken naar de affiche, maar ze heeft eigenlijk nooit echt durven vragen of we er niet naartoe zouden kunnen gaan. En dan plots krijgt ze kaartjes om op haar verjaardag zelf te gaan, ze was door het dolle heen, en Marit was al even enthousiast. Na een lekker ontbijt van verse pannenkoeken door Fritz gebakken stonden ze al snel te springen om te vertrekken. Nadat we de pas geleverde 76 platen isolatie naar boven hebben gedragen zijn we dan vertrokken om als allereerste aan te komen aan de circustent op de parking van Plankendael. Voor ons stelde het niet veel voor, maar de meisjes hebben enorm genoten van de show en daar was het tenslotte om te doen. Ik vrees dat het liedje ven Geronimo Stilton nog lang door ons huis zal klinken.
’s Avonds was het onze beurt om haar verjaardag te vieren, wij zijn gaan uit eten in het Japans restaurant Koya. De sushi, sashimi, maki en california rolls werden door iedereen gesmaakt! Een domper op de avond was echter wel dat ik terug oorpijn begon te krijgen, aan mijn ander oor deze keer.
Op zondag moesten we vroeg uit bed… Met een beetje hulp van de ouders zijn de uitnodigingen voor het langverwachte verjaardagsfeestje goed de deur uitgeraakt. Negen van de tien uitgenodigde kindjes konden komen naar het dolfijne zwemfeestje. Om 10u stonden we aan de ingang van het zwembad in Lier al te wachten tot de genodigden kwamen opdagen… Het was nogal een gedoe… met 17 personen in een groepskleedkamer zorgen dat alle kinderen in hun zwemkledij geraakten en alle kleren in de juiste zwemzakken belandden… en ze daarna proberen te volgen in het zwembad. Vooral dat laatste werd nogal vermoeiend. Ik kon het water niet in omwille van mijn oor en heb me de hele tijd rondgesleept om te kijken waar de 13 kinderen verspreid waren, terwijl de andere volwassenen mee het water in gingen en Fritz vooral bezig was Marit boven water te houden.
Na de frietjesmaaltijd konden ze nog een uurtje spelen en dan was het afgelopen… Eens thuis ben ik uitgeput met druppels in mijn intussen dichtgezwollen oor op de bank in slaap gevallen, terwijl Fritz zich met Jorunn nog heeft beziggehouden voor de toetsen, want verjaardag of niet, de lessen gaan door en het rapport volgt binnenkort!
Uiteindelijk weet ik nu ook van waar de oorontstekingen komen… ik heb een allergie aan de oorstukjes van mijn hoorapparaten en heb daardoor last van eczeem waar de infecties dan opkomen… ik heb nu andere oorstukjes en hoop dat dit enige verbetering zal geven… Duimen maar…
Elli.
woensdag 20 oktober 2010
Een griezelige verjaardag (Geert)
Op 23 oktober wordt Jana 8 jaar en zoals elk jaar vieren we haar feest in de sfeer van Halloween. Je kan je niet inbeelden wat Halloween voor Jana betekent. Omdat Halloween precies 1 week na haar verjaardag komt, is Halloween belangrijker dan welk ander feest ook. Kerst, de sint, Nieuwjaar, Pasen : niets kan tippen aan het jaarlijkse griezelfeest.
Gisteren kwam ze met haar eerste rapport van het nieuwe schooljaar naar huis, en dat was beter dan we verwacht hadden. Als beloning kreeg Jana een nieuw Halloweenpakje. 5 minuten na het openen van het pakje, joeg ons klein heksje de poes al angst aan. Meteen werd ook de doos met Halloweenspullen van de zolder gehaald en de sfeer zat er al meteen in. De komende weken is het thuis dus één en al Halloween. De versiering blijft hier bijna hangen tot de kerstdecoratie terug zijn intrede doet. Zelfs de bakker kreeg de nodige orders om zijn creativiteit te laten botvieren tijdens het bakken van een Halloweentaart. En als toemaatje zullen we de komende weken overvloedig pompoensoep eten met spinnetjes, klaargemaakt op K3-wijze. Ik begin alvast een nieuw griezelverhaaltje uit mijn duim te zuigen om op een gepast moment voor te lezen.
Geert.
Gisteren kwam ze met haar eerste rapport van het nieuwe schooljaar naar huis, en dat was beter dan we verwacht hadden. Als beloning kreeg Jana een nieuw Halloweenpakje. 5 minuten na het openen van het pakje, joeg ons klein heksje de poes al angst aan. Meteen werd ook de doos met Halloweenspullen van de zolder gehaald en de sfeer zat er al meteen in. De komende weken is het thuis dus één en al Halloween. De versiering blijft hier bijna hangen tot de kerstdecoratie terug zijn intrede doet. Zelfs de bakker kreeg de nodige orders om zijn creativiteit te laten botvieren tijdens het bakken van een Halloweentaart. En als toemaatje zullen we de komende weken overvloedig pompoensoep eten met spinnetjes, klaargemaakt op K3-wijze. Ik begin alvast een nieuw griezelverhaaltje uit mijn duim te zuigen om op een gepast moment voor te lezen.
Geert.
vrijdag 15 oktober 2010
Roze wolk? (Margot)
Voor je zwanger bent, hoor je overal dat je je fantastisch voelt tijdens je zwangerschap, dat je zal stralen van geluk. Ze zeggen ook dat het allemaal zo snel voorbij gaat en dat je er zeker van moet genieten zolang het duurt. Je ziet vriendinnen of familie intens van zo’n periode genieten. En natuurlijk ga je er van uit dat dit bij jou niet anders zal zijn.
En ik moet zeggen, nu het zover is wacht ik nog steeds ongeduldig op die roze wolk. De eerste maanden voelde ik me niet lekker en moest ik vooral doorbijten. Na drie maanden zegt iedereen dat het vanzelf terug beter wordt en dat mijn energiepijl binnenkort de hoogte inschiet. Natuurlijk ga je er vanuit dat dit bij jezelf niet anders zal zijn. Maar om eerlijk te zijn, wacht ik nog steeds op dat fantastische gevoel, tevergeefs.
Pas op, het is niet dat ik me verschrikkelijk miserabel voel. Neen, integendeel. Ik ben gelukkig en kijk heel hard uit naar de komst van ons allereerste kindje! Ik begin ons kindje ook te voelen en kan daar intens van genieten. Ik kan me soms ook heel hard verwonderen over het feit dat er echt een mensje in mijn buik groeit. Vaak word ik ook overspoeld door emoties. Liefde voor ons ongeboren kindje, geluk dat alles er goed uitziet en dat er nog geen noemenswaardige problemen geweest zijn,… Maar of dit gevoel nu de roze wolk is waar iedereen over praat, dat betwijfel ik toch. Misschien lagen mijn verwachtingen wel te hoog of moet het gevoel nog komen. En morgen is er terug een andere dag, dus wie weet zweef ik daarboven wel rond ;-)
Margot.
En ik moet zeggen, nu het zover is wacht ik nog steeds ongeduldig op die roze wolk. De eerste maanden voelde ik me niet lekker en moest ik vooral doorbijten. Na drie maanden zegt iedereen dat het vanzelf terug beter wordt en dat mijn energiepijl binnenkort de hoogte inschiet. Natuurlijk ga je er vanuit dat dit bij jezelf niet anders zal zijn. Maar om eerlijk te zijn, wacht ik nog steeds op dat fantastische gevoel, tevergeefs.
Pas op, het is niet dat ik me verschrikkelijk miserabel voel. Neen, integendeel. Ik ben gelukkig en kijk heel hard uit naar de komst van ons allereerste kindje! Ik begin ons kindje ook te voelen en kan daar intens van genieten. Ik kan me soms ook heel hard verwonderen over het feit dat er echt een mensje in mijn buik groeit. Vaak word ik ook overspoeld door emoties. Liefde voor ons ongeboren kindje, geluk dat alles er goed uitziet en dat er nog geen noemenswaardige problemen geweest zijn,… Maar of dit gevoel nu de roze wolk is waar iedereen over praat, dat betwijfel ik toch. Misschien lagen mijn verwachtingen wel te hoog of moet het gevoel nog komen. En morgen is er terug een andere dag, dus wie weet zweef ik daarboven wel rond ;-)
Margot.
woensdag 13 oktober 2010
Roet in het eten (Elli)
Het is weeral een tijdje geleden dat ik iets van me liet horen. Maar ik ben geveld met een buitenoorontsteking. Ik besef nu pas eigenlijk waarom een baby zo kan schreeuwen van de pijn met een oorontsteking, ik zou net hetzelfde hebben gedaan. Van de ene op de andere dag was mijn oor compleet dichtgezwollen, mijn hoorapparaat kon ik dan ook totaal niet verdragen.
Kermend van de pijn sleurde ik me van de bank naar bed en omgekeerd, maar het leven gaat door. De kinderen moeten nog steeds naar school en naar de turnlessen, we moeten nog steeds eten. Eens je kinderen hebt is er eigenlijk geen tijd om ziek te zijn! Gelukkig kon ik rekenen op heel veel begrip van zowel Fritz als de kinderen.
Fritz heeft elke dag voor ons gekookt, en het was ook een uitgelezen kans om het nieuwe take away sushi restaurant te proberen… En ik moet zeggen, het smaakt naar meer. Dit gaan we zeer binnenkort zeker ter plekke eens gaan uitproberen!
Marit heeft me overspoeld met tekeningen met hartjes en vraagt me om het half uur of het al beter is.
De oorontsteking heeft roet in het eten gegooid. Ik kon niet naar het optreden van “Tuesday After 8” zaterdag, ik kon niet naar Pairi Daiza, ik ben al meer dan een week niet kunnen gaan werken, laat staan sporten.
Nu begin ik gelukkig stilaan verbetering te voelen, hoewel ik al onwel begin te worden bij de aanblik van de stapel strijk die op me staat te wachten. Maar goed, met een glas wijn en een goeie film erbij werken we die wel weer weg.
Op naar volgend weekend, want dan hebben we een jarige in huis. Jorunn wordt alweer negen!
Elli.
dinsdag 5 oktober 2010
Een hectische week (Elli)
Een paar maand geleden wist Fritz me te melden dat hij een opleiding wetenschappelijk duiken zou moeten gaan volgen voor het werk. Het was even schrikken toen het vervolg van het verhaal kwam. Dat die opleiding een week duurt en in Corsica zou doorgaan! Daar ging onze geoliede machine, want ik zou alleen voor de meisjes moeten zorgen.
Vorige zaterdag was het zover. Om 7u30 ’s ochtends is Fritz thuis vertrokken. Marit, onze vroege vogel heeft nog afscheid kunnen nemen. Bij Jorunn kwamen de tranen toen ze om 8u beneden stond en merkte dat papa al vertrokken was. Ze nam gelukkig toch genoegen met een telefoontje en was snel getroost.
Het weekend alleen is eigenlijk voorbij gevlogen. Boodschappen doen, was en strijk wegwerken, een half uur crosstrainen en winterschoenen kopen voor de meisjes. Daar vul je wel een zaterdag mee. ’s Avonds aten we afhaalchinees. Voor de meisjes is dat een echte feestmaaltijd en voor mij was het toch wel even gemakkelijk. De zondag hebben we het weer getrotseerd en hebben we uren rondgelopen in Planckendael. Het was eigenlijk echt wel genieten. Op een paar druppeltjes na hebben we geen regen gehad en ik denk dat we zowat elk dier hebben gezien. Een avondmaaltijd van een vereenvoudigde versie van fajita’s, gevogeltepittavlees in plaats van kippenblokjes en scampi’s, maakte de heerlijke dag compleet.
Zondagavond begon de stress eigenlijk wel een beetje te komen. De meisjes op tijd op school krijgen en zelf op tijd op het werk geraken, zal dat wel lukken? Normaal is Fritz diegene die ’s ochtends deze taak op zich neemt, dus voor mij was het een beetje zoeken naar de routine. Maar uiteindelijk vlotte het heel goed.
Slechts één ding denk ik dat misschien beter kon… Bij het ontbijt wisselen Jorunn en Marit normaal gezien af: een dag pannenkoeken, een dag ontbijtgranen, een dag boterhammen. Dit laatste is me niet gelukt. Een gesprekje, ’s ochtends met Marit toen ze wakker werd illustreert de reden:
Marit toen ze net haar ogen open deed: "Ik heb geen zin om te gaan turnen"
Ik: "Ja, Marit, je zal toch moeten gaan hoor."
Marit: "Wat gaan we eten?"
Ik: "Boterhammetjes..."
Marit: "Ooh neen... ik heb geen zin in boterhammen, mag ik geen pannenkoek?"
Ik: "Als je een pannenkoek eet ga je zeker gaan turnen!"
Marit: "En als ik een boterham eet, moet ik dan ook gaan turnen?"
Ik voelde de bui toen, net te laat, hangen: "Ja..."
Marit: "Mag ik dan een pannenkoek?"
Ja… Daar valt dus niets meer tegenin te brengen J
Elli.
woensdag 29 september 2010
Zwanger! (Tom)
Toen ik van mijn vriendin hoorde dat ze zwanger was, gaf me dat een onbeschrijfelijk gevoel. Het is een gevoel dat ik voor de allereerste keer meemaakte. Het is zo overweldigend dat je het niet kunt plaatsen. Vreugde! Euforie!
Natuurlijk komt het besef dat je effectief vader wordt niet onmiddellijk. Dit wordt pas reëel wanneer je voor het eerst naar de gynaecoloog gaat en het hartje hoort & je baby ziet bewegen als een gek!
Als toekomstige vader heb je geen controle over hoe je partner zich voelt. Misselijk, goed, slecht, vermoeid,.. Ze zijn allemaal de revue gepasseerd J. Het zijn fases die je als vader ook moet ontdekken en waarin je uiteraard je partner moet bijstaan, ook op de mindere dagen. Maar als je weet dat je er na 9 maanden zoiets moois voor in de plaats krijgt, neem je al de onaangename dingen er graag bij! Alhoewel, ik (als man) zeker gemakkelijk praten heb!!!
Uiteraard worstel je ook met de vraag of je alle verantwoordelijkheden die er bij komen wel zal aankunnen, hoe je alles moet aanpakken,… Maar eigenlijk voelt alles wel min of meer natuurlijk aan en geeft het me in zekere zin ook rust. Ik had eigenlijk nooit gedacht dat ik zo zou reageren op de zwangerschap. Uiteraard is D-day nog veraf en is dit allemaal theorie. Je moet het op je laten afkomen, want de praktijk is nu toch eenmaal altijd anders dan wat je verwacht. Je kan nooit volledig voorbereid zijn en niemand is perfect. Daarbij, het leven zou niet altijd leuk zijn zonder al de onverwachte verrassingen, dus laat maar komen!
We kijken er naar uit, welkom kleine spruit!
Tom.
donderdag 16 september 2010
De eerste schooldagen (Elli)
Op 1 september was het weer zover, de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Jorunn, mijn oudste dochter van 8 jaar, was er niet gerust in de avond ervoor. Ze voelde zich heel onzeker, omdat ze de naam van haar nieuwe juf was vergeten. Gelukkig bestaat er van de school ook een website en konden we die opzoeken. Juf Peeters. Ze was gerustgesteld toen ze vernam dat de stiefvader van Fritz meester Peeters heet en sliep als een roos.
De volgende ochtend stonden ze beiden om 7u30 al te springen om naar school te vertrekken, met als resultaat dat we als één van de eersten op school aankwamen. Jorunn had al snel vriendinnetjes in het oog, kwam een vluchtige kus geven en spurtte de speelplaats over. Marit, die naar de derde kleuterklas gaat, had het iets moeilijker. Traantjes zijn er gelukkig niet gevloeid. Met schuchtere stappen ging ze naar Rosa en om 8u10 waren wij alweer thuis, heel verbaasd, want de voorbije jaren verlieten we de speelplaats pas na het rinkelen van de bel. Toen ze ’s middags thuiskwamen waren ze beiden heel enthousiast, de juffen zijn goedgekeurd. Een hele geruststelling zowel voor hen als voor ons.
Toen ik de tweede schooldag op school aankwam om de meisjes af te halen kwam Jorunn samen met 2 klasgenootjes afgelopen en begonnen ze met drie tegelijkertijd door elkaar te praten, ik verstond er niks van.
Wat bleek… Een vriendin is in september jarig, maar omdat de ouders het te druk hebben is haar verjaardagsfeestje pas op 17 oktober. Zij houdt haar feestje in het zwembad in Lier en had graag Jorunn uitgenodigd. Maar daar wringt het schoentje. Jorunn is jarig op 16 oktober en we dachten haar feestje op 17 oktober te organiseren in het speelgoedmuseum… Maar ze willen eigenlijk wel heel graag naar elkaars feestje gaan. Dus hadden ze er niets beter op gevonden dan te beslissen dat ze hun feestje samen zouden houden in het zwembad in Lier en hadden ze de vriendinnetjes onderling verdeeld zodat ze er ieder 5 konden uitnodigen en zo samen een groot feest zouden hebben en nu waren ze heel opgewonden en vol verwachting tot ik ja zou zeggen.
We hebben er heel hartelijk kunnen om lachen. Het is prachtig om te zien hoe kleine meisjes zelfstandig worden J Met de mama van het vriendinnetje hebben we afgesproken dat als ze groot genoeg zijn om alles zelf te beslissen ze ook maar groot genoeg moeten zijn om hun eigen uitnodigingen te maken. Ik ben alvast heel benieuwd naar het resultaat!
Elli.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
