woensdag 24 november 2010
Veranderingen (Tom)
01:15
Margot is nu al 25 weken ver. Met grote ogen zie ik haar buik alsmaar groter worden en veranderen. Niet alleen zie ik haar buik veranderen, maar ook haar ‘zijn’.
Ze straalt iets zacht uit! Vanzelfsprekend maakt Margot dit hele gebeuren nog veel intenser mee. Als ‘papa’ probeer ik wel bij alles betrokken te zijn en probeer ik in de mate van het mogelijke zoveel mogelijk ‘contact’ te zoeken met de kleine spruit. De baby is de laatste dagen heel actief en daar kan ik van meegenieten. Ik kan de baby al letterlijk tegen Margots buikwand zien duwen. Dit zien of voelen valt niet te beschrijven. Het geeft langs de ene kant een gevoel van zorg en verantwoordelijkheid, maar langs de andere kant vooral een groot gevoel van liefde en tederheid. Liefde voor iets dat je eigenlijk nog niet kent maar tegelijkertijd toch al vertrouwd aanvoelt.
Als toekomstige vader begin ik al te denken hoe de baby zal opgroeien, wat hij/zij zal doen later, hoe hij/zij in het leven zal staan, welke keuzes hij/zij zal maken,… Natuurlijk is dat nog allemaal ver van mijn bed, maar toch kan ik het niet laten om daar even bij stil te staan. In ieder geval, de baby heeft mijn leven al heel hard veranderd en het beste moet nog komen!
Tom.
Ze straalt iets zacht uit! Vanzelfsprekend maakt Margot dit hele gebeuren nog veel intenser mee. Als ‘papa’ probeer ik wel bij alles betrokken te zijn en probeer ik in de mate van het mogelijke zoveel mogelijk ‘contact’ te zoeken met de kleine spruit. De baby is de laatste dagen heel actief en daar kan ik van meegenieten. Ik kan de baby al letterlijk tegen Margots buikwand zien duwen. Dit zien of voelen valt niet te beschrijven. Het geeft langs de ene kant een gevoel van zorg en verantwoordelijkheid, maar langs de andere kant vooral een groot gevoel van liefde en tederheid. Liefde voor iets dat je eigenlijk nog niet kent maar tegelijkertijd toch al vertrouwd aanvoelt.
Als toekomstige vader begin ik al te denken hoe de baby zal opgroeien, wat hij/zij zal doen later, hoe hij/zij in het leven zal staan, welke keuzes hij/zij zal maken,… Natuurlijk is dat nog allemaal ver van mijn bed, maar toch kan ik het niet laten om daar even bij stil te staan. In ieder geval, de baby heeft mijn leven al heel hard veranderd en het beste moet nog komen!
Tom.
Labels:
Mama in het ziekenhuis (Geert)
Hilde sukkelt al sinds deze zomer met rugklachten. Nadat eerst een grote hernia werd ontdekt, stelde men achteraf ook vast dat de onderste tussenwervel volledig afgesleten was en dat dit best zou vervangen worden door een prothese. We hadden eigenlijk alle mogelijke middelen al uitgeprobeerd om een ingreep te vermijden, maar tevergeefs. Na een wachttijd van 6 weken werd beslist om half november te opereren. De operatie was niet van de minste. Hilde zou 8 dagen in het ziekenhuis moeten blijven en daarna minstens nog 3 maanden moeten revalideren. Vorige week was het dan zover.
Tijd voor een nieuwe planning dus. Met een hoofdjob en verschillende nevenactiviteiten is het dan ook niet simpel om zo’n week te plannen. Het stond uiteraard als een paal boven water dat mijn prioriteit deze week zou uitgaan naar privé. In mijn hoofdberoep werk ik voorlopig 4/5 en mijn bijberoep(en) kwamen deze week ook op een laag pitje te staan. Hierdoor kon ik mij ten volle toeleggen op mijn taak als plichtsbewuste echtgenoot en papa. Zo’n weekje alleen thuis met Jana was voor ons beide een nieuw avontuur en dat heeft ons wel naar mekaar doen toegroeien. Dit was voor mij zo’n week waarbij alle aandacht naar de dochter gaat en de rest op de tweede plaats komt. Samen in de zetel, soms zonder een woord te zeggen, voelt het aan alsof we mekaar begrijpen, alsof ik haar gedachten lees en weet wat zij voelt of wil zeggen.
Ik besloot om Jana ’s morgens naar school te brengen en pas daarna te gaan werken. Normaal is het Hilde die zich over Jana ’s morgens ontfermt, want als mijn vrouwtjes op een normale werkdag wakker worden om 7u30 ben ik meestal al aan het werk. Voor mij was dit dus een compleet nieuwe situatie. Al de avond voordien legden we de kleertjes van Jana klaar, want bij een meisje van 8 steekt het al nauw wat ze wil aantrekken. De eerste ochtend stond ik zelf ’s morgens om 6u00 op zoals gewoonlijk en maakte mezelf klaar tegen 7u30. Toen was het Jana’s beurt om op te staan en zich klaar te maken. Ondertussen maakte ik haar boekentas klaar. En opeens waren de kleren die ze de avond ervoor zelf had gekozen niet meer goed. Het paste niet meer bij elkaar! In het verleden hebben zich ook al dergelijke taferelen afgespeeld en Hilde gaf daar blijkbaar soms aan toe. Bij mij was de situatie anders. Alles was perfect getimed tot op de minuut en ik had een trein te halen. Ik heb dat dan ook goed proberen uit te leggen dat een trein niet wacht op iemand die te laat komt en blijkbaar is mijn boodschap wel doorgedrongen want deze situatie was éénmalig. Meisjes en kleren : het begint nu al !
De rest van de week heeft Jana zich aan de regels gehouden en heeft ze zelf voorbeeldig meegeholpen in het huishouden. Op bezoek bij mama in het ziekenhuis ontpopte Jana zich als een echt verpleegstertje. Kan ik iets voor je doen mama? Moet je een beetje water hebben? Moet ik je dekentje mooi leggen? Ze was echt in de weer om mama in de watten te leggen en te verzorgen. Als beloning mocht Jana dan af en toe bij de papa slapen in het grote bed. Hopelijk blijft dit ritueel aanhouden als Hilde morgen naar huis komt, want pas dan zal alle hulp welkom zijn.
Geert.
Tijd voor een nieuwe planning dus. Met een hoofdjob en verschillende nevenactiviteiten is het dan ook niet simpel om zo’n week te plannen. Het stond uiteraard als een paal boven water dat mijn prioriteit deze week zou uitgaan naar privé. In mijn hoofdberoep werk ik voorlopig 4/5 en mijn bijberoep(en) kwamen deze week ook op een laag pitje te staan. Hierdoor kon ik mij ten volle toeleggen op mijn taak als plichtsbewuste echtgenoot en papa. Zo’n weekje alleen thuis met Jana was voor ons beide een nieuw avontuur en dat heeft ons wel naar mekaar doen toegroeien. Dit was voor mij zo’n week waarbij alle aandacht naar de dochter gaat en de rest op de tweede plaats komt. Samen in de zetel, soms zonder een woord te zeggen, voelt het aan alsof we mekaar begrijpen, alsof ik haar gedachten lees en weet wat zij voelt of wil zeggen.
Ik besloot om Jana ’s morgens naar school te brengen en pas daarna te gaan werken. Normaal is het Hilde die zich over Jana ’s morgens ontfermt, want als mijn vrouwtjes op een normale werkdag wakker worden om 7u30 ben ik meestal al aan het werk. Voor mij was dit dus een compleet nieuwe situatie. Al de avond voordien legden we de kleertjes van Jana klaar, want bij een meisje van 8 steekt het al nauw wat ze wil aantrekken. De eerste ochtend stond ik zelf ’s morgens om 6u00 op zoals gewoonlijk en maakte mezelf klaar tegen 7u30. Toen was het Jana’s beurt om op te staan en zich klaar te maken. Ondertussen maakte ik haar boekentas klaar. En opeens waren de kleren die ze de avond ervoor zelf had gekozen niet meer goed. Het paste niet meer bij elkaar! In het verleden hebben zich ook al dergelijke taferelen afgespeeld en Hilde gaf daar blijkbaar soms aan toe. Bij mij was de situatie anders. Alles was perfect getimed tot op de minuut en ik had een trein te halen. Ik heb dat dan ook goed proberen uit te leggen dat een trein niet wacht op iemand die te laat komt en blijkbaar is mijn boodschap wel doorgedrongen want deze situatie was éénmalig. Meisjes en kleren : het begint nu al !
De rest van de week heeft Jana zich aan de regels gehouden en heeft ze zelf voorbeeldig meegeholpen in het huishouden. Op bezoek bij mama in het ziekenhuis ontpopte Jana zich als een echt verpleegstertje. Kan ik iets voor je doen mama? Moet je een beetje water hebben? Moet ik je dekentje mooi leggen? Ze was echt in de weer om mama in de watten te leggen en te verzorgen. Als beloning mocht Jana dan af en toe bij de papa slapen in het grote bed. Hopelijk blijft dit ritueel aanhouden als Hilde morgen naar huis komt, want pas dan zal alle hulp welkom zijn.
Geert.
maandag 15 november 2010
Werk, werk en nog eens werk (Elli)
Na de feesten van het verjaardagsweekend moesten we helaas terug naar de harde realiteit. Een tijdje geleden hadden we beslist in te gaan op de offerte voor het laten plaatsen van zonnepanelen. Alleen komt daar meer bij kijken dan alleen maar met de bank praten voor een groenlening. Zo zijn we dagenlang bezig geweest de zolder op te ruimen. Zoals bij velen is dat de ideale stockageplaats voor ongebruikte spullen, om het moment om zaken weg te gooien uit te stellen. Alleen komt men dan op een moment dat die plaats vol geraakt en je toch een selectie moet maken om dingen weg te gooien. En dat moment komt heel snel als je plots geconfronteerd wordt met het feit dat de zolder niet voldoende geïsoleerd is. Dozen vol met babykledij, lakentjes voor de wieg, buggy, park, eetstoel, kleuterfiets, babyspeelgoed… Het moest er eens van komen. Ik heb van mijn hart een steen moeten maken, nog een baby komt er toch niet meer. Ook zaken die door de vorige eigenaars op zolder werden bewaard hebben we naar het containerpark gebracht, ze zullen het geweten hebben dat we er zijn gepasseerd! Eens alles opgeruimd konden we starten met het isoleren van het dak. De eerste 2 rijen isolatieplaten zetten ging heel vlot, maar dan begon het prutswerk. Volgens mij is er geen enkele rechte muur in ons hele huis te vinden. De rijen opvullen tot de balk was dus niet simpel, meten en hermeten, snijden en bijsnijden en achteraf de spleten opvullen met isolatieschuim. Maar we hebben het uiteindelijk samen tot een goed einde kunnen brengen: de isolatie staat er tegen! De zonnepanelen zijn, met de nodige problemen, geplaatst geraakt, maar daarvoor zijn ze maar liefst 4 keer moeten langskomen! Die mensen blijken niet te snappen dat ook anderen moeten werken en hiervoor dus vrij moeten nemen! Maar eind goed, al goed, ze zijn geplaatst, ze werken en de elektriciteitsmeter draait achteruit op het moment dat er veel zon is!
En omdat de boog niet altijd gespannen kan staan zijn we met de meisjes naar de boekenbeurs gegaan… Hun boekjes zijn gesigneerd door de weledele muis Geronimo Stilton himself en wij hadden een leuke babbel met Luc Deflo.
Elli.
En omdat de boog niet altijd gespannen kan staan zijn we met de meisjes naar de boekenbeurs gegaan… Hun boekjes zijn gesigneerd door de weledele muis Geronimo Stilton himself en wij hadden een leuke babbel met Luc Deflo.
Elli.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
