maandag 17 oktober 2011
De hazen (Mieke)
04:16
Hier liep een haas. Of twee hazen, of drie zelfs. ‘s Avonds kwamen ze altijd uit de velden en toen sprongen ze vol vertrouwen op straat, keken met grote ogen naar die schim die vanuit een kamer naar hen aan het staren was. Ik had er eigenlijk al een band mee, met mijn haas, of hazen. Ook de zonen vonden zo’n haas als huisdier-dat-niet-moet-onderhouden-worden best wel fijn. Ik bedacht dat de haas kleine haasjes zou krijgen en dat we hier volgende zomer het gezin haas op bezoek zouden krijgen.
Het heeft niet mogen zijn. Een stuk of vier jagers hebben er anders over beslist. Toen de zonen vroegen wat die mensen met die geweren kwamen doen mocht ik zelf mijn mening niet opdringen, zijnde een combinatie van ‘ik begrijp dat niet’, ‘voor hun plezier’, ‘hier zit toch geen overpopulatie van hazen’, ‘opeten’ en ‘zet hun banden plat’. De zonen stonden met grote ogen te kijken naar de meneren met geweren en huppelden vrolijk mee langs de weg. Toen één van die jagers plots te lang naar de oudste begon te kijken riep ik nogal luid dat mijn zoon vooralsnog geen lange oren had dus dat hij maar beter zorgde dat er geen kogels onze richting uit kwamen. De jagers zullen wel gemerkt hebben dat hun hobby niet echt de mijne is.
Een kwartier later kwamen ze terug. De zonen vroegen benieuwd of de jagers een haas hadden kunnen vangen. Waarop één van die jagers vol geste zijn zak opendeed en daar een dode haas aan de oren uit trok. Mijn haas, het kon niet anders, dat is goed voor de dramatiek.
Fries deed een stap achteruit, Benne keek stil. Nu komt het trauma, dacht ik. Nu lopen ze hier half hysterisch weg of beginnen ze op die jager te slaan, boos om die dode haas. Ik stond klaar om twee schreiende jongens te troosten. Ook weer goed voor de dramatiek.
Fries zette een stap naar voor, Benne boog zich voorover. Ik hoorde dingen als: “Mag ik de kogel zien?”, “Waah, in zijn mond geschoten, cool!”, “En ga je die nu opeten?”, “Kijk mama, ik heb een kogel gekregen!”.
Het was de normaalste zaak van de wereld voor hen. Misschien maar goed ook. Ik zoek me wel een ander vriendje ‘s avonds, er zal tussen de mais nog wel een rat te vinden zijn.
Mijn vriend Haas: weze smakelijk, zo hebben ze er toch nog iets aan gehad.
Het heeft niet mogen zijn. Een stuk of vier jagers hebben er anders over beslist. Toen de zonen vroegen wat die mensen met die geweren kwamen doen mocht ik zelf mijn mening niet opdringen, zijnde een combinatie van ‘ik begrijp dat niet’, ‘voor hun plezier’, ‘hier zit toch geen overpopulatie van hazen’, ‘opeten’ en ‘zet hun banden plat’. De zonen stonden met grote ogen te kijken naar de meneren met geweren en huppelden vrolijk mee langs de weg. Toen één van die jagers plots te lang naar de oudste begon te kijken riep ik nogal luid dat mijn zoon vooralsnog geen lange oren had dus dat hij maar beter zorgde dat er geen kogels onze richting uit kwamen. De jagers zullen wel gemerkt hebben dat hun hobby niet echt de mijne is.
Een kwartier later kwamen ze terug. De zonen vroegen benieuwd of de jagers een haas hadden kunnen vangen. Waarop één van die jagers vol geste zijn zak opendeed en daar een dode haas aan de oren uit trok. Mijn haas, het kon niet anders, dat is goed voor de dramatiek.
Fries deed een stap achteruit, Benne keek stil. Nu komt het trauma, dacht ik. Nu lopen ze hier half hysterisch weg of beginnen ze op die jager te slaan, boos om die dode haas. Ik stond klaar om twee schreiende jongens te troosten. Ook weer goed voor de dramatiek.
Fries zette een stap naar voor, Benne boog zich voorover. Ik hoorde dingen als: “Mag ik de kogel zien?”, “Waah, in zijn mond geschoten, cool!”, “En ga je die nu opeten?”, “Kijk mama, ik heb een kogel gekregen!”.
Het was de normaalste zaak van de wereld voor hen. Misschien maar goed ook. Ik zoek me wel een ander vriendje ‘s avonds, er zal tussen de mais nog wel een rat te vinden zijn.
Mijn vriend Haas: weze smakelijk, zo hebben ze er toch nog iets aan gehad.
Labels:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
0 reacties:
Een reactie posten