maandag 28 februari 2011
Verjaardag in het Speelgoedmuseum
02:27
Al 2 maanden vraagt ze ernaar… “Na Nieuwjaar ben ik jarig he? Gaan we mijn feestje in Technopolis doen?” Marit wordt binnenkort 6, volgens ons nog net iets te jong om in Technopolis iets meer te kunnen doen dan spelen in de winkel en de pizzeria.
Daarom hebben we gekozen voor het Speelgoedmuseum. Ze was gelukkig snel bijgedraaid en al helemaal in de wolken toen ze vernam dat ze haar feestje mag vieren samen met een klasgenootje dat 2 dagen later jarig is. Een klasgenootje waarmee ze volgens mij alles doet… Het is elke dag Clara dit, Clara dat… Het ene moment zijn ze dikke vrienden, 2 minuten later kunnen ze elkaar wel wurgen! Maar ze zijn en blijven onafscheidelijk al sinds het prille begin in de crèche.
En gisteren was het dan eindelijk zover. Ze stond om 9u al te springen om te vertrekken. Een verjaardagsfeestje in het speelgoedmuseum is echt een aanrader. Je reserveert een paar weken op voorhand voor een aantal kinderen, maar betaalt pas op de dag voor het effectieve aantal kinderen. Je krijgt een rondleiding naar keuze met een superenthousiaste gids. Wij kozen voor Knipper Knep de speelvogel, speciaal voor een doelgroep van 5 tot 8-jarigen. Aan de hand van spelletjes worden de kinderen door het hele museum geloodst. Op het einde krijgen de jarigen dan ook nog een cadeautje van het speelgoedmuseum aangeboden! Daarna krijgen ze nog een drankje en kunnen ze kiezen tussen een wafel, een pannenkoek of een ijsje en na het uitpakken van alle cadeautjes konden ze nog een uur vrij spelen. Het was een heel geslaagde dag. Marit was nog uren zoet met alle cadeautjes die ze kreeg.
6 jaar al. Nog heel even kleuter…
Elli.
Daarom hebben we gekozen voor het Speelgoedmuseum. Ze was gelukkig snel bijgedraaid en al helemaal in de wolken toen ze vernam dat ze haar feestje mag vieren samen met een klasgenootje dat 2 dagen later jarig is. Een klasgenootje waarmee ze volgens mij alles doet… Het is elke dag Clara dit, Clara dat… Het ene moment zijn ze dikke vrienden, 2 minuten later kunnen ze elkaar wel wurgen! Maar ze zijn en blijven onafscheidelijk al sinds het prille begin in de crèche.
En gisteren was het dan eindelijk zover. Ze stond om 9u al te springen om te vertrekken. Een verjaardagsfeestje in het speelgoedmuseum is echt een aanrader. Je reserveert een paar weken op voorhand voor een aantal kinderen, maar betaalt pas op de dag voor het effectieve aantal kinderen. Je krijgt een rondleiding naar keuze met een superenthousiaste gids. Wij kozen voor Knipper Knep de speelvogel, speciaal voor een doelgroep van 5 tot 8-jarigen. Aan de hand van spelletjes worden de kinderen door het hele museum geloodst. Op het einde krijgen de jarigen dan ook nog een cadeautje van het speelgoedmuseum aangeboden! Daarna krijgen ze nog een drankje en kunnen ze kiezen tussen een wafel, een pannenkoek of een ijsje en na het uitpakken van alle cadeautjes konden ze nog een uur vrij spelen. Het was een heel geslaagde dag. Marit was nog uren zoet met alle cadeautjes die ze kreeg.
6 jaar al. Nog heel even kleuter…
Elli.
Labels:
donderdag 17 februari 2011
Waterpret (Marga)
Een verlengd weekend voor de kinderen en we profiteren ervan om naar een bungalowpark te gaan in Nederland.
We doen dit nog niet zo lang. Ik ben van mening dat je eerst wat zwemmertjes moet hebben om je op je gemak te voelen in zo’n subtropisch zwembad. Anders komt dat niet goed met 2 volwassenen en 3 of 4 kinderen…Onze kinderen zijn altijd dolenthousiast om de glijbanen of wildwaterbaan uit te proberen maar zien het gevaar niet dat water met zich kan brengen. De 3 oudste volgden dus zwemles ifv. het schoolzwemmen maar misschien nog meer zodat ik me geruster kan voelen.
De combinatie van mezelf met water zal nooit op en top zijn: ik vertrouw het niet helemaal. Vandaar dat we in onze tuin geen vijver of zo hebben. Ik vind dat wel zeer mooi, maar het is mijn grote angst en ongerustheid dat daar een kind in zou vallen (bv. een buurjongetje dat zijn voetbal erin schopte, onze eigen kinderen die een waterdiertje willen zien, …) die me tegenhoudt.
Ik zal kinderen ook niet snel uit het oog verliezen in de buurt van water, hoe groot ze ook zijn. Ik heb hen dan ook verteld dat het kleinste beetje water genoeg is om in te verdrinken en hoop dat ze de reflex hebben om om het even welk kind omhoog te hijsen als het in water valt bv. in bad, in zee, …
Marga
Maar ze blijven in water spelen nog altijd super vinden en dat is wat telt: waterpret! Getuige daarvan de natte schoenen en broekspijpen bij regenweer !!
vrijdag 4 februari 2011
De puzzel is compleet (Marga)
Ik ben Marga, 35 jaar.
Zo’n 15 jaar geleden studeerde ik vol enthousiasme af als gegradueerde in de orthopedagogie (opvoedster A1) en kon vrij snel aan de slag in de sector die me het beste lag: werken met mensen met een motorische en meervoudige beperking. Een heleboel verlofstelsels en 4 kinderen later heb ik in december definitief vaarwel gezegd aan de plek waar ik zo graag gewerkt heb om te kiezen voor het thuisblijfmoederschap (alhoewel ‘homemanager’ gewichtiger klinkt). De combinatie van een uurrooster in de zorgsector en de zelfstandige activiteit van mijn man was niet te organiseren op de manier die ik wou, vandaar deze keuze. En ik vind het ook niet erg om thuis te zijn bij de kinderen. Ze zitten in het vierde, derde en eerste leerjaar en hebben, elk op hun manier, wel wat steun en aanmoediging nodig en daar sta ik graag zelf voor in. De jongste, 1 jaar, gaat 1 dag per week naar een onthaalmoeder zodat ik die dingen kan doen “om me maatschappelijk relevant” te voelen: zwemmoeder zijn, vrijwilliger bij Kind en Gezin, … De andere dagen is ze gezellig bij mij en dat is volop genieten van ons ‘dessertje’, onze jongste en laatste spruit.
Wij wonen in het dorp vanwaar ik ook afkomstig ben. Vrij toevallig vonden we nog een stuk bouwgrond in een verkaveling en zo ging mijn droom in vervulling: in mijn eigen dorp kunnen blijven, op wandel-en fietsafstand van het dorp en de school wonen, dichtbij mijn familie en vrienden. De kinderen vinden het hier zalig rustig in dit doodlopende stuk en hebben al uren speelplezier in de tuin, op straat of in de tuin van buurvriendjes erop zitten. Ik ben nogal honkvast: hier zie ik me echt oud worden!
Ik heb altijd al gezegd dat ik graag een groot gezin wou. Natuurlijk weet je niet wat de natuur voor je in petto heeft, maar onze droom is werkelijkheid geworden, onze puzzel is compleet: 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. Vaak komt er nog eens eentje bij om te spelen of zo en dat voelt beter dan wanneer er één weg is; alsof ik niet compleet ben. Ik vind kinderen heel boeiend om te observeren, om mee te gaan in hun fantasiewereld, om mee om te gaan, … Het is ook een hele uitdaging om als mama mee te evolueren met hun leeftijd en om het juiste evenwicht te zoeken tussen loslaten en beschermen.
Marga
Zo’n 15 jaar geleden studeerde ik vol enthousiasme af als gegradueerde in de orthopedagogie (opvoedster A1) en kon vrij snel aan de slag in de sector die me het beste lag: werken met mensen met een motorische en meervoudige beperking. Een heleboel verlofstelsels en 4 kinderen later heb ik in december definitief vaarwel gezegd aan de plek waar ik zo graag gewerkt heb om te kiezen voor het thuisblijfmoederschap (alhoewel ‘homemanager’ gewichtiger klinkt). De combinatie van een uurrooster in de zorgsector en de zelfstandige activiteit van mijn man was niet te organiseren op de manier die ik wou, vandaar deze keuze. En ik vind het ook niet erg om thuis te zijn bij de kinderen. Ze zitten in het vierde, derde en eerste leerjaar en hebben, elk op hun manier, wel wat steun en aanmoediging nodig en daar sta ik graag zelf voor in. De jongste, 1 jaar, gaat 1 dag per week naar een onthaalmoeder zodat ik die dingen kan doen “om me maatschappelijk relevant” te voelen: zwemmoeder zijn, vrijwilliger bij Kind en Gezin, … De andere dagen is ze gezellig bij mij en dat is volop genieten van ons ‘dessertje’, onze jongste en laatste spruit.
Wij wonen in het dorp vanwaar ik ook afkomstig ben. Vrij toevallig vonden we nog een stuk bouwgrond in een verkaveling en zo ging mijn droom in vervulling: in mijn eigen dorp kunnen blijven, op wandel-en fietsafstand van het dorp en de school wonen, dichtbij mijn familie en vrienden. De kinderen vinden het hier zalig rustig in dit doodlopende stuk en hebben al uren speelplezier in de tuin, op straat of in de tuin van buurvriendjes erop zitten. Ik ben nogal honkvast: hier zie ik me echt oud worden!
Ik heb altijd al gezegd dat ik graag een groot gezin wou. Natuurlijk weet je niet wat de natuur voor je in petto heeft, maar onze droom is werkelijkheid geworden, onze puzzel is compleet: 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. Vaak komt er nog eens eentje bij om te spelen of zo en dat voelt beter dan wanneer er één weg is; alsof ik niet compleet ben. Ik vind kinderen heel boeiend om te observeren, om mee te gaan in hun fantasiewereld, om mee om te gaan, … Het is ook een hele uitdaging om als mama mee te evolueren met hun leeftijd en om het juiste evenwicht te zoeken tussen loslaten en beschermen.
Marga
dinsdag 1 februari 2011
Waar is de kat? (Elli)
Kira Van de Leibeekhoeve, dat is de officiële naam van onze poes. Deze blauwe Britse Korthaar kwam in ons leven in augustus 2008. Het is een echte huiskat, ongelooflijk lief voor de kinderen. Ze zal nooit of nooit uithalen, enkel om te spelen, maar is steeds voorzichtig. Blijkbaar heeft dat ras een zachtaardig karakter, wat blijkt uit het gedrag van onze Kira. De kinderen sleuren haar overal mee en als ze boven gaan spelen en geen aandacht hebben voor haar staat ze binnen de kortste keren te miauwen aan de woonkamerdeur, omdat ze naar de kinderen wil. Wanneer de kinderen op vakantie zijn naar de grootouders, dan merk je aan de kat dat ze verloren loopt, het is veel te rustig in huis op zo’n momenten.
Ze heeft ook zo haar voorkeuren… wanneer we samen in de zetel zitten, dan zit ze steevast bij Jorunn op schoot, na Jorunn kiest ze Fritz en ik kom op het einde van de rij. Wanneer ik alleen thuis ben is ze niet bij me weg te slaan, anders mijdt ze me als de pest. Bij Marit maakt ze geen schijn van kans, want om op de schoot te kunnen liggen moet de persoon in kwestie wel langer dan 10 seconden aan een stuk stilzitten en dat laatste is dikwijls een probleem bij onze benjamin.
Wanneer we thuiskomen na het werk staat ze ons op te wachten aan de deur… behalve gisteren… eerst stelde ik me geen vragen, ik dacht dat ze misschien boven ergens zou liggen slapen en ons niet had gehoord. Toen ze na 5 minuten nog niet kwam opdagen om ons te begroeten ben ik op zoek gegaan, ik liep van kamer tot kamer met Jorunn op de hielen, Kira roepend, maar er kwam geen reactie. Wat was het stil in huis zonder de kat! Waar zat ze in godsnaam? De kinderen bijna in tranen zag ik haar plots aan het verandaraam zitten, buiten, in de tuin…te miauwen, smekend om naar binnen te mogen…
Wat een opluchting! Onze Kira, raskat, die nooit ofte nimmer naar buiten gaat was blijkbaar ’s ochtends naar buiten geglipt en heeft de hele dag buiten rondgelopen… eens terug binnen heeft ze gegeten alsof haar leven er vanaf hing om zich daarna uitgebreid te wassen. Uiteindelijk is ze als een blok in slaap gevallen, om te bekomen van haar avontuur.
Eind goed al goed…
Elli.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
