vrijdag 29 oktober 2010
Ben ik nu Mieke of mama? (Mieke)
01:05
Veel hangt af van hoe ik me hier introduceer. Eerste indrukken, u kent dat wel.
Begin ik met moeder-van? Vrouw-van? Dochter-van? Werknemer-van? Of misschien begin ik gewoon met hoe ik gezien wordt? Je bent immers wie anderen (willen) zien dat je bent, en als je twee kinderen hebt, dan wordt je lichaam vaak gereduceerd tot moeder, mama, verzorgster, puzzelmaatje, boetseerspecialist, kleurwonder, knuffelbeer, dokter en verpleegster, die mevrouw op hoge hakken, dat meisje met haar staartje. Want dat ben ik voor mijn kinderen, nu wel nog.
Als mijn twee zonen, nu vier en bijna drie, wat ouder zullen zijn, zal ik op hen niet al te veel indruk meer kunnen maken met kleuren, boetseren en gekke verhalen vertellen. Dan zullen ze meewarig met hun ogen rollen, denken dat hun moeder nu echt wel eens volwassen mag beginnen worden en daar dan een stevig potje over doorbomen samen met hun vrienden of liefje-van-de-week. Ik zal dus nog vele vormen als mama mogen aannemen. Als een kameleon zal ik me de komende jaren nog mogen aanpassen. Niet aan mezelf, maar aan die twee zonen van me. Liggen in de toekomst nog op me te wachten: een (hopelijk) glansrol als trotse moeder bij het ophalen van de rapporten, een chauffeur naar alle hobby-, sport- en jeugdclubs, een luisterend oor bij het eerste liefdesverdriet, een voetbalsupporter, een truitjeswasser, een rij-instructeur, een schilder bij het eerste huis, een babysit voor de kleinkinderen en wat nog meer. ’t Is een levenslang project, met promoties en ontslagen, met evaluaties en vernieuwingen, met kleine en grote deadlines. Geen dertiende maand, geen extra verlofdagen, geen pensioen. Maar wel: een VIP-ticket om die fantastische live-show (zonder pauzes trouwens) van het leven van mijn twee zonen mee te maken. En dat vind ik een meer dan faire deal, eigenlijk.
Dus ben ik nu in de eerste plaats moeder. Als ik thuis ben, bij die twee kleine helden van me. Want op het werk of bij vrienden, daar ben ik gewoon dat andere deel van me. Vrouw van een leerkracht secundair onderwijs, dochter van twee heel fijne ouders, zus van twee broers en evenveel schoonzussen, werknemer van een bedrijf dat jongeren een diploma bezorgt. En als ik ’s avonds, na een voorstelling waarin ik verschillende rollen had in verschillende aktes, in mijn zetel plof, dan ben ik gewoon Mieke. Eénendertig lentes jong (!). Graag onder de mensen, maar even graag alleen. Graag blij en opgewekt, maar even graag eens zielig en melancholisch. Graag eten, maar absoluut niet graag koken. Graag kuisen maar even graag eens goed rommel maken. Graag kindjes, maar absoluut niet graag zwanger. Graag een grote mond, maar niet graag ruzie. Graag slapen, maar tegelijk geen oog dicht willen doen om niets van het leven te missen. En bovenal: heel graag mama, ook al gaat me dat de ene keer beter af dan de andere keer. Iets met vallen en opstaan, naar men zegt. Maar daarover de volgende keer meer!
Mieke.
Begin ik met moeder-van? Vrouw-van? Dochter-van? Werknemer-van? Of misschien begin ik gewoon met hoe ik gezien wordt? Je bent immers wie anderen (willen) zien dat je bent, en als je twee kinderen hebt, dan wordt je lichaam vaak gereduceerd tot moeder, mama, verzorgster, puzzelmaatje, boetseerspecialist, kleurwonder, knuffelbeer, dokter en verpleegster, die mevrouw op hoge hakken, dat meisje met haar staartje. Want dat ben ik voor mijn kinderen, nu wel nog.
Als mijn twee zonen, nu vier en bijna drie, wat ouder zullen zijn, zal ik op hen niet al te veel indruk meer kunnen maken met kleuren, boetseren en gekke verhalen vertellen. Dan zullen ze meewarig met hun ogen rollen, denken dat hun moeder nu echt wel eens volwassen mag beginnen worden en daar dan een stevig potje over doorbomen samen met hun vrienden of liefje-van-de-week. Ik zal dus nog vele vormen als mama mogen aannemen. Als een kameleon zal ik me de komende jaren nog mogen aanpassen. Niet aan mezelf, maar aan die twee zonen van me. Liggen in de toekomst nog op me te wachten: een (hopelijk) glansrol als trotse moeder bij het ophalen van de rapporten, een chauffeur naar alle hobby-, sport- en jeugdclubs, een luisterend oor bij het eerste liefdesverdriet, een voetbalsupporter, een truitjeswasser, een rij-instructeur, een schilder bij het eerste huis, een babysit voor de kleinkinderen en wat nog meer. ’t Is een levenslang project, met promoties en ontslagen, met evaluaties en vernieuwingen, met kleine en grote deadlines. Geen dertiende maand, geen extra verlofdagen, geen pensioen. Maar wel: een VIP-ticket om die fantastische live-show (zonder pauzes trouwens) van het leven van mijn twee zonen mee te maken. En dat vind ik een meer dan faire deal, eigenlijk.
Dus ben ik nu in de eerste plaats moeder. Als ik thuis ben, bij die twee kleine helden van me. Want op het werk of bij vrienden, daar ben ik gewoon dat andere deel van me. Vrouw van een leerkracht secundair onderwijs, dochter van twee heel fijne ouders, zus van twee broers en evenveel schoonzussen, werknemer van een bedrijf dat jongeren een diploma bezorgt. En als ik ’s avonds, na een voorstelling waarin ik verschillende rollen had in verschillende aktes, in mijn zetel plof, dan ben ik gewoon Mieke. Eénendertig lentes jong (!). Graag onder de mensen, maar even graag alleen. Graag blij en opgewekt, maar even graag eens zielig en melancholisch. Graag eten, maar absoluut niet graag koken. Graag kuisen maar even graag eens goed rommel maken. Graag kindjes, maar absoluut niet graag zwanger. Graag een grote mond, maar niet graag ruzie. Graag slapen, maar tegelijk geen oog dicht willen doen om niets van het leven te missen. En bovenal: heel graag mama, ook al gaat me dat de ene keer beter af dan de andere keer. Iets met vallen en opstaan, naar men zegt. Maar daarover de volgende keer meer!
Mieke.
Labels:
dinsdag 26 oktober 2010
Verjaardagsweekend (Elli)
Vorig weekend was het eindelijk zover… Jorunn werd negen. Voor haar begon het feest al op vrijdag op school. Geladen met 27 pakjes chips en een doos pralines voor de juf vertrok ze vrolijk naar school. ’s Avonds op de training van de demogroep kon ze nog eens trakteren nadat ze luidkeels “lang zal ze leven” hadden gezongen voor haar. Nietsvermoedend ging ze op vrijdagavond gelukkig slapen.
Op zaterdagochtend, de ochtend van haar verjaardag, kreeg ze dan een grote verrassing… tussen haar verjaardagskaartjes zat er ook eentje van oma en pepe, met daarin 4 kaartjes voor de musical van Geronimo Stilton. Elke keer we in Plankendael waren had ze verlangend staan kijken naar de affiche, maar ze heeft eigenlijk nooit echt durven vragen of we er niet naartoe zouden kunnen gaan. En dan plots krijgt ze kaartjes om op haar verjaardag zelf te gaan, ze was door het dolle heen, en Marit was al even enthousiast. Na een lekker ontbijt van verse pannenkoeken door Fritz gebakken stonden ze al snel te springen om te vertrekken. Nadat we de pas geleverde 76 platen isolatie naar boven hebben gedragen zijn we dan vertrokken om als allereerste aan te komen aan de circustent op de parking van Plankendael. Voor ons stelde het niet veel voor, maar de meisjes hebben enorm genoten van de show en daar was het tenslotte om te doen. Ik vrees dat het liedje ven Geronimo Stilton nog lang door ons huis zal klinken.
’s Avonds was het onze beurt om haar verjaardag te vieren, wij zijn gaan uit eten in het Japans restaurant Koya. De sushi, sashimi, maki en california rolls werden door iedereen gesmaakt! Een domper op de avond was echter wel dat ik terug oorpijn begon te krijgen, aan mijn ander oor deze keer.
Op zondag moesten we vroeg uit bed… Met een beetje hulp van de ouders zijn de uitnodigingen voor het langverwachte verjaardagsfeestje goed de deur uitgeraakt. Negen van de tien uitgenodigde kindjes konden komen naar het dolfijne zwemfeestje. Om 10u stonden we aan de ingang van het zwembad in Lier al te wachten tot de genodigden kwamen opdagen… Het was nogal een gedoe… met 17 personen in een groepskleedkamer zorgen dat alle kinderen in hun zwemkledij geraakten en alle kleren in de juiste zwemzakken belandden… en ze daarna proberen te volgen in het zwembad. Vooral dat laatste werd nogal vermoeiend. Ik kon het water niet in omwille van mijn oor en heb me de hele tijd rondgesleept om te kijken waar de 13 kinderen verspreid waren, terwijl de andere volwassenen mee het water in gingen en Fritz vooral bezig was Marit boven water te houden.
Na de frietjesmaaltijd konden ze nog een uurtje spelen en dan was het afgelopen… Eens thuis ben ik uitgeput met druppels in mijn intussen dichtgezwollen oor op de bank in slaap gevallen, terwijl Fritz zich met Jorunn nog heeft beziggehouden voor de toetsen, want verjaardag of niet, de lessen gaan door en het rapport volgt binnenkort!
Uiteindelijk weet ik nu ook van waar de oorontstekingen komen… ik heb een allergie aan de oorstukjes van mijn hoorapparaten en heb daardoor last van eczeem waar de infecties dan opkomen… ik heb nu andere oorstukjes en hoop dat dit enige verbetering zal geven… Duimen maar…
Elli.
Op zaterdagochtend, de ochtend van haar verjaardag, kreeg ze dan een grote verrassing… tussen haar verjaardagskaartjes zat er ook eentje van oma en pepe, met daarin 4 kaartjes voor de musical van Geronimo Stilton. Elke keer we in Plankendael waren had ze verlangend staan kijken naar de affiche, maar ze heeft eigenlijk nooit echt durven vragen of we er niet naartoe zouden kunnen gaan. En dan plots krijgt ze kaartjes om op haar verjaardag zelf te gaan, ze was door het dolle heen, en Marit was al even enthousiast. Na een lekker ontbijt van verse pannenkoeken door Fritz gebakken stonden ze al snel te springen om te vertrekken. Nadat we de pas geleverde 76 platen isolatie naar boven hebben gedragen zijn we dan vertrokken om als allereerste aan te komen aan de circustent op de parking van Plankendael. Voor ons stelde het niet veel voor, maar de meisjes hebben enorm genoten van de show en daar was het tenslotte om te doen. Ik vrees dat het liedje ven Geronimo Stilton nog lang door ons huis zal klinken.
’s Avonds was het onze beurt om haar verjaardag te vieren, wij zijn gaan uit eten in het Japans restaurant Koya. De sushi, sashimi, maki en california rolls werden door iedereen gesmaakt! Een domper op de avond was echter wel dat ik terug oorpijn begon te krijgen, aan mijn ander oor deze keer.
Op zondag moesten we vroeg uit bed… Met een beetje hulp van de ouders zijn de uitnodigingen voor het langverwachte verjaardagsfeestje goed de deur uitgeraakt. Negen van de tien uitgenodigde kindjes konden komen naar het dolfijne zwemfeestje. Om 10u stonden we aan de ingang van het zwembad in Lier al te wachten tot de genodigden kwamen opdagen… Het was nogal een gedoe… met 17 personen in een groepskleedkamer zorgen dat alle kinderen in hun zwemkledij geraakten en alle kleren in de juiste zwemzakken belandden… en ze daarna proberen te volgen in het zwembad. Vooral dat laatste werd nogal vermoeiend. Ik kon het water niet in omwille van mijn oor en heb me de hele tijd rondgesleept om te kijken waar de 13 kinderen verspreid waren, terwijl de andere volwassenen mee het water in gingen en Fritz vooral bezig was Marit boven water te houden.
Na de frietjesmaaltijd konden ze nog een uurtje spelen en dan was het afgelopen… Eens thuis ben ik uitgeput met druppels in mijn intussen dichtgezwollen oor op de bank in slaap gevallen, terwijl Fritz zich met Jorunn nog heeft beziggehouden voor de toetsen, want verjaardag of niet, de lessen gaan door en het rapport volgt binnenkort!
Uiteindelijk weet ik nu ook van waar de oorontstekingen komen… ik heb een allergie aan de oorstukjes van mijn hoorapparaten en heb daardoor last van eczeem waar de infecties dan opkomen… ik heb nu andere oorstukjes en hoop dat dit enige verbetering zal geven… Duimen maar…
Elli.
woensdag 20 oktober 2010
Een griezelige verjaardag (Geert)
Op 23 oktober wordt Jana 8 jaar en zoals elk jaar vieren we haar feest in de sfeer van Halloween. Je kan je niet inbeelden wat Halloween voor Jana betekent. Omdat Halloween precies 1 week na haar verjaardag komt, is Halloween belangrijker dan welk ander feest ook. Kerst, de sint, Nieuwjaar, Pasen : niets kan tippen aan het jaarlijkse griezelfeest.
Gisteren kwam ze met haar eerste rapport van het nieuwe schooljaar naar huis, en dat was beter dan we verwacht hadden. Als beloning kreeg Jana een nieuw Halloweenpakje. 5 minuten na het openen van het pakje, joeg ons klein heksje de poes al angst aan. Meteen werd ook de doos met Halloweenspullen van de zolder gehaald en de sfeer zat er al meteen in. De komende weken is het thuis dus één en al Halloween. De versiering blijft hier bijna hangen tot de kerstdecoratie terug zijn intrede doet. Zelfs de bakker kreeg de nodige orders om zijn creativiteit te laten botvieren tijdens het bakken van een Halloweentaart. En als toemaatje zullen we de komende weken overvloedig pompoensoep eten met spinnetjes, klaargemaakt op K3-wijze. Ik begin alvast een nieuw griezelverhaaltje uit mijn duim te zuigen om op een gepast moment voor te lezen.
Geert.
Gisteren kwam ze met haar eerste rapport van het nieuwe schooljaar naar huis, en dat was beter dan we verwacht hadden. Als beloning kreeg Jana een nieuw Halloweenpakje. 5 minuten na het openen van het pakje, joeg ons klein heksje de poes al angst aan. Meteen werd ook de doos met Halloweenspullen van de zolder gehaald en de sfeer zat er al meteen in. De komende weken is het thuis dus één en al Halloween. De versiering blijft hier bijna hangen tot de kerstdecoratie terug zijn intrede doet. Zelfs de bakker kreeg de nodige orders om zijn creativiteit te laten botvieren tijdens het bakken van een Halloweentaart. En als toemaatje zullen we de komende weken overvloedig pompoensoep eten met spinnetjes, klaargemaakt op K3-wijze. Ik begin alvast een nieuw griezelverhaaltje uit mijn duim te zuigen om op een gepast moment voor te lezen.
Geert.
vrijdag 15 oktober 2010
Roze wolk? (Margot)
Voor je zwanger bent, hoor je overal dat je je fantastisch voelt tijdens je zwangerschap, dat je zal stralen van geluk. Ze zeggen ook dat het allemaal zo snel voorbij gaat en dat je er zeker van moet genieten zolang het duurt. Je ziet vriendinnen of familie intens van zo’n periode genieten. En natuurlijk ga je er van uit dat dit bij jou niet anders zal zijn.
En ik moet zeggen, nu het zover is wacht ik nog steeds ongeduldig op die roze wolk. De eerste maanden voelde ik me niet lekker en moest ik vooral doorbijten. Na drie maanden zegt iedereen dat het vanzelf terug beter wordt en dat mijn energiepijl binnenkort de hoogte inschiet. Natuurlijk ga je er vanuit dat dit bij jezelf niet anders zal zijn. Maar om eerlijk te zijn, wacht ik nog steeds op dat fantastische gevoel, tevergeefs.
Pas op, het is niet dat ik me verschrikkelijk miserabel voel. Neen, integendeel. Ik ben gelukkig en kijk heel hard uit naar de komst van ons allereerste kindje! Ik begin ons kindje ook te voelen en kan daar intens van genieten. Ik kan me soms ook heel hard verwonderen over het feit dat er echt een mensje in mijn buik groeit. Vaak word ik ook overspoeld door emoties. Liefde voor ons ongeboren kindje, geluk dat alles er goed uitziet en dat er nog geen noemenswaardige problemen geweest zijn,… Maar of dit gevoel nu de roze wolk is waar iedereen over praat, dat betwijfel ik toch. Misschien lagen mijn verwachtingen wel te hoog of moet het gevoel nog komen. En morgen is er terug een andere dag, dus wie weet zweef ik daarboven wel rond ;-)
Margot.
En ik moet zeggen, nu het zover is wacht ik nog steeds ongeduldig op die roze wolk. De eerste maanden voelde ik me niet lekker en moest ik vooral doorbijten. Na drie maanden zegt iedereen dat het vanzelf terug beter wordt en dat mijn energiepijl binnenkort de hoogte inschiet. Natuurlijk ga je er vanuit dat dit bij jezelf niet anders zal zijn. Maar om eerlijk te zijn, wacht ik nog steeds op dat fantastische gevoel, tevergeefs.
Pas op, het is niet dat ik me verschrikkelijk miserabel voel. Neen, integendeel. Ik ben gelukkig en kijk heel hard uit naar de komst van ons allereerste kindje! Ik begin ons kindje ook te voelen en kan daar intens van genieten. Ik kan me soms ook heel hard verwonderen over het feit dat er echt een mensje in mijn buik groeit. Vaak word ik ook overspoeld door emoties. Liefde voor ons ongeboren kindje, geluk dat alles er goed uitziet en dat er nog geen noemenswaardige problemen geweest zijn,… Maar of dit gevoel nu de roze wolk is waar iedereen over praat, dat betwijfel ik toch. Misschien lagen mijn verwachtingen wel te hoog of moet het gevoel nog komen. En morgen is er terug een andere dag, dus wie weet zweef ik daarboven wel rond ;-)
Margot.
woensdag 13 oktober 2010
Roet in het eten (Elli)
Het is weeral een tijdje geleden dat ik iets van me liet horen. Maar ik ben geveld met een buitenoorontsteking. Ik besef nu pas eigenlijk waarom een baby zo kan schreeuwen van de pijn met een oorontsteking, ik zou net hetzelfde hebben gedaan. Van de ene op de andere dag was mijn oor compleet dichtgezwollen, mijn hoorapparaat kon ik dan ook totaal niet verdragen.
Kermend van de pijn sleurde ik me van de bank naar bed en omgekeerd, maar het leven gaat door. De kinderen moeten nog steeds naar school en naar de turnlessen, we moeten nog steeds eten. Eens je kinderen hebt is er eigenlijk geen tijd om ziek te zijn! Gelukkig kon ik rekenen op heel veel begrip van zowel Fritz als de kinderen.
Fritz heeft elke dag voor ons gekookt, en het was ook een uitgelezen kans om het nieuwe take away sushi restaurant te proberen… En ik moet zeggen, het smaakt naar meer. Dit gaan we zeer binnenkort zeker ter plekke eens gaan uitproberen!
Marit heeft me overspoeld met tekeningen met hartjes en vraagt me om het half uur of het al beter is.
De oorontsteking heeft roet in het eten gegooid. Ik kon niet naar het optreden van “Tuesday After 8” zaterdag, ik kon niet naar Pairi Daiza, ik ben al meer dan een week niet kunnen gaan werken, laat staan sporten.
Nu begin ik gelukkig stilaan verbetering te voelen, hoewel ik al onwel begin te worden bij de aanblik van de stapel strijk die op me staat te wachten. Maar goed, met een glas wijn en een goeie film erbij werken we die wel weer weg.
Op naar volgend weekend, want dan hebben we een jarige in huis. Jorunn wordt alweer negen!
Elli.
dinsdag 5 oktober 2010
Een hectische week (Elli)
Een paar maand geleden wist Fritz me te melden dat hij een opleiding wetenschappelijk duiken zou moeten gaan volgen voor het werk. Het was even schrikken toen het vervolg van het verhaal kwam. Dat die opleiding een week duurt en in Corsica zou doorgaan! Daar ging onze geoliede machine, want ik zou alleen voor de meisjes moeten zorgen.
Vorige zaterdag was het zover. Om 7u30 ’s ochtends is Fritz thuis vertrokken. Marit, onze vroege vogel heeft nog afscheid kunnen nemen. Bij Jorunn kwamen de tranen toen ze om 8u beneden stond en merkte dat papa al vertrokken was. Ze nam gelukkig toch genoegen met een telefoontje en was snel getroost.
Het weekend alleen is eigenlijk voorbij gevlogen. Boodschappen doen, was en strijk wegwerken, een half uur crosstrainen en winterschoenen kopen voor de meisjes. Daar vul je wel een zaterdag mee. ’s Avonds aten we afhaalchinees. Voor de meisjes is dat een echte feestmaaltijd en voor mij was het toch wel even gemakkelijk. De zondag hebben we het weer getrotseerd en hebben we uren rondgelopen in Planckendael. Het was eigenlijk echt wel genieten. Op een paar druppeltjes na hebben we geen regen gehad en ik denk dat we zowat elk dier hebben gezien. Een avondmaaltijd van een vereenvoudigde versie van fajita’s, gevogeltepittavlees in plaats van kippenblokjes en scampi’s, maakte de heerlijke dag compleet.
Zondagavond begon de stress eigenlijk wel een beetje te komen. De meisjes op tijd op school krijgen en zelf op tijd op het werk geraken, zal dat wel lukken? Normaal is Fritz diegene die ’s ochtends deze taak op zich neemt, dus voor mij was het een beetje zoeken naar de routine. Maar uiteindelijk vlotte het heel goed.
Slechts één ding denk ik dat misschien beter kon… Bij het ontbijt wisselen Jorunn en Marit normaal gezien af: een dag pannenkoeken, een dag ontbijtgranen, een dag boterhammen. Dit laatste is me niet gelukt. Een gesprekje, ’s ochtends met Marit toen ze wakker werd illustreert de reden:
Marit toen ze net haar ogen open deed: "Ik heb geen zin om te gaan turnen"
Ik: "Ja, Marit, je zal toch moeten gaan hoor."
Marit: "Wat gaan we eten?"
Ik: "Boterhammetjes..."
Marit: "Ooh neen... ik heb geen zin in boterhammen, mag ik geen pannenkoek?"
Ik: "Als je een pannenkoek eet ga je zeker gaan turnen!"
Marit: "En als ik een boterham eet, moet ik dan ook gaan turnen?"
Ik voelde de bui toen, net te laat, hangen: "Ja..."
Marit: "Mag ik dan een pannenkoek?"
Ja… Daar valt dus niets meer tegenin te brengen J
Elli.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
