vrijdag 29 oktober 2010
Ben ik nu Mieke of mama? (Mieke)
01:05
Veel hangt af van hoe ik me hier introduceer. Eerste indrukken, u kent dat wel.
Begin ik met moeder-van? Vrouw-van? Dochter-van? Werknemer-van? Of misschien begin ik gewoon met hoe ik gezien wordt? Je bent immers wie anderen (willen) zien dat je bent, en als je twee kinderen hebt, dan wordt je lichaam vaak gereduceerd tot moeder, mama, verzorgster, puzzelmaatje, boetseerspecialist, kleurwonder, knuffelbeer, dokter en verpleegster, die mevrouw op hoge hakken, dat meisje met haar staartje. Want dat ben ik voor mijn kinderen, nu wel nog.
Als mijn twee zonen, nu vier en bijna drie, wat ouder zullen zijn, zal ik op hen niet al te veel indruk meer kunnen maken met kleuren, boetseren en gekke verhalen vertellen. Dan zullen ze meewarig met hun ogen rollen, denken dat hun moeder nu echt wel eens volwassen mag beginnen worden en daar dan een stevig potje over doorbomen samen met hun vrienden of liefje-van-de-week. Ik zal dus nog vele vormen als mama mogen aannemen. Als een kameleon zal ik me de komende jaren nog mogen aanpassen. Niet aan mezelf, maar aan die twee zonen van me. Liggen in de toekomst nog op me te wachten: een (hopelijk) glansrol als trotse moeder bij het ophalen van de rapporten, een chauffeur naar alle hobby-, sport- en jeugdclubs, een luisterend oor bij het eerste liefdesverdriet, een voetbalsupporter, een truitjeswasser, een rij-instructeur, een schilder bij het eerste huis, een babysit voor de kleinkinderen en wat nog meer. ’t Is een levenslang project, met promoties en ontslagen, met evaluaties en vernieuwingen, met kleine en grote deadlines. Geen dertiende maand, geen extra verlofdagen, geen pensioen. Maar wel: een VIP-ticket om die fantastische live-show (zonder pauzes trouwens) van het leven van mijn twee zonen mee te maken. En dat vind ik een meer dan faire deal, eigenlijk.
Dus ben ik nu in de eerste plaats moeder. Als ik thuis ben, bij die twee kleine helden van me. Want op het werk of bij vrienden, daar ben ik gewoon dat andere deel van me. Vrouw van een leerkracht secundair onderwijs, dochter van twee heel fijne ouders, zus van twee broers en evenveel schoonzussen, werknemer van een bedrijf dat jongeren een diploma bezorgt. En als ik ’s avonds, na een voorstelling waarin ik verschillende rollen had in verschillende aktes, in mijn zetel plof, dan ben ik gewoon Mieke. Eénendertig lentes jong (!). Graag onder de mensen, maar even graag alleen. Graag blij en opgewekt, maar even graag eens zielig en melancholisch. Graag eten, maar absoluut niet graag koken. Graag kuisen maar even graag eens goed rommel maken. Graag kindjes, maar absoluut niet graag zwanger. Graag een grote mond, maar niet graag ruzie. Graag slapen, maar tegelijk geen oog dicht willen doen om niets van het leven te missen. En bovenal: heel graag mama, ook al gaat me dat de ene keer beter af dan de andere keer. Iets met vallen en opstaan, naar men zegt. Maar daarover de volgende keer meer!
Mieke.
Begin ik met moeder-van? Vrouw-van? Dochter-van? Werknemer-van? Of misschien begin ik gewoon met hoe ik gezien wordt? Je bent immers wie anderen (willen) zien dat je bent, en als je twee kinderen hebt, dan wordt je lichaam vaak gereduceerd tot moeder, mama, verzorgster, puzzelmaatje, boetseerspecialist, kleurwonder, knuffelbeer, dokter en verpleegster, die mevrouw op hoge hakken, dat meisje met haar staartje. Want dat ben ik voor mijn kinderen, nu wel nog.
Als mijn twee zonen, nu vier en bijna drie, wat ouder zullen zijn, zal ik op hen niet al te veel indruk meer kunnen maken met kleuren, boetseren en gekke verhalen vertellen. Dan zullen ze meewarig met hun ogen rollen, denken dat hun moeder nu echt wel eens volwassen mag beginnen worden en daar dan een stevig potje over doorbomen samen met hun vrienden of liefje-van-de-week. Ik zal dus nog vele vormen als mama mogen aannemen. Als een kameleon zal ik me de komende jaren nog mogen aanpassen. Niet aan mezelf, maar aan die twee zonen van me. Liggen in de toekomst nog op me te wachten: een (hopelijk) glansrol als trotse moeder bij het ophalen van de rapporten, een chauffeur naar alle hobby-, sport- en jeugdclubs, een luisterend oor bij het eerste liefdesverdriet, een voetbalsupporter, een truitjeswasser, een rij-instructeur, een schilder bij het eerste huis, een babysit voor de kleinkinderen en wat nog meer. ’t Is een levenslang project, met promoties en ontslagen, met evaluaties en vernieuwingen, met kleine en grote deadlines. Geen dertiende maand, geen extra verlofdagen, geen pensioen. Maar wel: een VIP-ticket om die fantastische live-show (zonder pauzes trouwens) van het leven van mijn twee zonen mee te maken. En dat vind ik een meer dan faire deal, eigenlijk.
Dus ben ik nu in de eerste plaats moeder. Als ik thuis ben, bij die twee kleine helden van me. Want op het werk of bij vrienden, daar ben ik gewoon dat andere deel van me. Vrouw van een leerkracht secundair onderwijs, dochter van twee heel fijne ouders, zus van twee broers en evenveel schoonzussen, werknemer van een bedrijf dat jongeren een diploma bezorgt. En als ik ’s avonds, na een voorstelling waarin ik verschillende rollen had in verschillende aktes, in mijn zetel plof, dan ben ik gewoon Mieke. Eénendertig lentes jong (!). Graag onder de mensen, maar even graag alleen. Graag blij en opgewekt, maar even graag eens zielig en melancholisch. Graag eten, maar absoluut niet graag koken. Graag kuisen maar even graag eens goed rommel maken. Graag kindjes, maar absoluut niet graag zwanger. Graag een grote mond, maar niet graag ruzie. Graag slapen, maar tegelijk geen oog dicht willen doen om niets van het leven te missen. En bovenal: heel graag mama, ook al gaat me dat de ene keer beter af dan de andere keer. Iets met vallen en opstaan, naar men zegt. Maar daarover de volgende keer meer!
Mieke.
Labels:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
0 reacties:
Een reactie posten