vrijdag 4 februari 2011
De puzzel is compleet (Marga)
00:30
Ik ben Marga, 35 jaar.
Zo’n 15 jaar geleden studeerde ik vol enthousiasme af als gegradueerde in de orthopedagogie (opvoedster A1) en kon vrij snel aan de slag in de sector die me het beste lag: werken met mensen met een motorische en meervoudige beperking. Een heleboel verlofstelsels en 4 kinderen later heb ik in december definitief vaarwel gezegd aan de plek waar ik zo graag gewerkt heb om te kiezen voor het thuisblijfmoederschap (alhoewel ‘homemanager’ gewichtiger klinkt). De combinatie van een uurrooster in de zorgsector en de zelfstandige activiteit van mijn man was niet te organiseren op de manier die ik wou, vandaar deze keuze. En ik vind het ook niet erg om thuis te zijn bij de kinderen. Ze zitten in het vierde, derde en eerste leerjaar en hebben, elk op hun manier, wel wat steun en aanmoediging nodig en daar sta ik graag zelf voor in. De jongste, 1 jaar, gaat 1 dag per week naar een onthaalmoeder zodat ik die dingen kan doen “om me maatschappelijk relevant” te voelen: zwemmoeder zijn, vrijwilliger bij Kind en Gezin, … De andere dagen is ze gezellig bij mij en dat is volop genieten van ons ‘dessertje’, onze jongste en laatste spruit.
Wij wonen in het dorp vanwaar ik ook afkomstig ben. Vrij toevallig vonden we nog een stuk bouwgrond in een verkaveling en zo ging mijn droom in vervulling: in mijn eigen dorp kunnen blijven, op wandel-en fietsafstand van het dorp en de school wonen, dichtbij mijn familie en vrienden. De kinderen vinden het hier zalig rustig in dit doodlopende stuk en hebben al uren speelplezier in de tuin, op straat of in de tuin van buurvriendjes erop zitten. Ik ben nogal honkvast: hier zie ik me echt oud worden!
Ik heb altijd al gezegd dat ik graag een groot gezin wou. Natuurlijk weet je niet wat de natuur voor je in petto heeft, maar onze droom is werkelijkheid geworden, onze puzzel is compleet: 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. Vaak komt er nog eens eentje bij om te spelen of zo en dat voelt beter dan wanneer er één weg is; alsof ik niet compleet ben. Ik vind kinderen heel boeiend om te observeren, om mee te gaan in hun fantasiewereld, om mee om te gaan, … Het is ook een hele uitdaging om als mama mee te evolueren met hun leeftijd en om het juiste evenwicht te zoeken tussen loslaten en beschermen.
Marga
Zo’n 15 jaar geleden studeerde ik vol enthousiasme af als gegradueerde in de orthopedagogie (opvoedster A1) en kon vrij snel aan de slag in de sector die me het beste lag: werken met mensen met een motorische en meervoudige beperking. Een heleboel verlofstelsels en 4 kinderen later heb ik in december definitief vaarwel gezegd aan de plek waar ik zo graag gewerkt heb om te kiezen voor het thuisblijfmoederschap (alhoewel ‘homemanager’ gewichtiger klinkt). De combinatie van een uurrooster in de zorgsector en de zelfstandige activiteit van mijn man was niet te organiseren op de manier die ik wou, vandaar deze keuze. En ik vind het ook niet erg om thuis te zijn bij de kinderen. Ze zitten in het vierde, derde en eerste leerjaar en hebben, elk op hun manier, wel wat steun en aanmoediging nodig en daar sta ik graag zelf voor in. De jongste, 1 jaar, gaat 1 dag per week naar een onthaalmoeder zodat ik die dingen kan doen “om me maatschappelijk relevant” te voelen: zwemmoeder zijn, vrijwilliger bij Kind en Gezin, … De andere dagen is ze gezellig bij mij en dat is volop genieten van ons ‘dessertje’, onze jongste en laatste spruit.
Wij wonen in het dorp vanwaar ik ook afkomstig ben. Vrij toevallig vonden we nog een stuk bouwgrond in een verkaveling en zo ging mijn droom in vervulling: in mijn eigen dorp kunnen blijven, op wandel-en fietsafstand van het dorp en de school wonen, dichtbij mijn familie en vrienden. De kinderen vinden het hier zalig rustig in dit doodlopende stuk en hebben al uren speelplezier in de tuin, op straat of in de tuin van buurvriendjes erop zitten. Ik ben nogal honkvast: hier zie ik me echt oud worden!
Ik heb altijd al gezegd dat ik graag een groot gezin wou. Natuurlijk weet je niet wat de natuur voor je in petto heeft, maar onze droom is werkelijkheid geworden, onze puzzel is compleet: 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes. Vaak komt er nog eens eentje bij om te spelen of zo en dat voelt beter dan wanneer er één weg is; alsof ik niet compleet ben. Ik vind kinderen heel boeiend om te observeren, om mee te gaan in hun fantasiewereld, om mee om te gaan, … Het is ook een hele uitdaging om als mama mee te evolueren met hun leeftijd en om het juiste evenwicht te zoeken tussen loslaten en beschermen.
Marga
Labels:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
0 reacties:
Een reactie posten