woensdag 24 november 2010
Mama in het ziekenhuis (Geert)
01:12
Hilde sukkelt al sinds deze zomer met rugklachten. Nadat eerst een grote hernia werd ontdekt, stelde men achteraf ook vast dat de onderste tussenwervel volledig afgesleten was en dat dit best zou vervangen worden door een prothese. We hadden eigenlijk alle mogelijke middelen al uitgeprobeerd om een ingreep te vermijden, maar tevergeefs. Na een wachttijd van 6 weken werd beslist om half november te opereren. De operatie was niet van de minste. Hilde zou 8 dagen in het ziekenhuis moeten blijven en daarna minstens nog 3 maanden moeten revalideren. Vorige week was het dan zover.
Tijd voor een nieuwe planning dus. Met een hoofdjob en verschillende nevenactiviteiten is het dan ook niet simpel om zo’n week te plannen. Het stond uiteraard als een paal boven water dat mijn prioriteit deze week zou uitgaan naar privé. In mijn hoofdberoep werk ik voorlopig 4/5 en mijn bijberoep(en) kwamen deze week ook op een laag pitje te staan. Hierdoor kon ik mij ten volle toeleggen op mijn taak als plichtsbewuste echtgenoot en papa. Zo’n weekje alleen thuis met Jana was voor ons beide een nieuw avontuur en dat heeft ons wel naar mekaar doen toegroeien. Dit was voor mij zo’n week waarbij alle aandacht naar de dochter gaat en de rest op de tweede plaats komt. Samen in de zetel, soms zonder een woord te zeggen, voelt het aan alsof we mekaar begrijpen, alsof ik haar gedachten lees en weet wat zij voelt of wil zeggen.
Ik besloot om Jana ’s morgens naar school te brengen en pas daarna te gaan werken. Normaal is het Hilde die zich over Jana ’s morgens ontfermt, want als mijn vrouwtjes op een normale werkdag wakker worden om 7u30 ben ik meestal al aan het werk. Voor mij was dit dus een compleet nieuwe situatie. Al de avond voordien legden we de kleertjes van Jana klaar, want bij een meisje van 8 steekt het al nauw wat ze wil aantrekken. De eerste ochtend stond ik zelf ’s morgens om 6u00 op zoals gewoonlijk en maakte mezelf klaar tegen 7u30. Toen was het Jana’s beurt om op te staan en zich klaar te maken. Ondertussen maakte ik haar boekentas klaar. En opeens waren de kleren die ze de avond ervoor zelf had gekozen niet meer goed. Het paste niet meer bij elkaar! In het verleden hebben zich ook al dergelijke taferelen afgespeeld en Hilde gaf daar blijkbaar soms aan toe. Bij mij was de situatie anders. Alles was perfect getimed tot op de minuut en ik had een trein te halen. Ik heb dat dan ook goed proberen uit te leggen dat een trein niet wacht op iemand die te laat komt en blijkbaar is mijn boodschap wel doorgedrongen want deze situatie was éénmalig. Meisjes en kleren : het begint nu al !
De rest van de week heeft Jana zich aan de regels gehouden en heeft ze zelf voorbeeldig meegeholpen in het huishouden. Op bezoek bij mama in het ziekenhuis ontpopte Jana zich als een echt verpleegstertje. Kan ik iets voor je doen mama? Moet je een beetje water hebben? Moet ik je dekentje mooi leggen? Ze was echt in de weer om mama in de watten te leggen en te verzorgen. Als beloning mocht Jana dan af en toe bij de papa slapen in het grote bed. Hopelijk blijft dit ritueel aanhouden als Hilde morgen naar huis komt, want pas dan zal alle hulp welkom zijn.
Geert.
Tijd voor een nieuwe planning dus. Met een hoofdjob en verschillende nevenactiviteiten is het dan ook niet simpel om zo’n week te plannen. Het stond uiteraard als een paal boven water dat mijn prioriteit deze week zou uitgaan naar privé. In mijn hoofdberoep werk ik voorlopig 4/5 en mijn bijberoep(en) kwamen deze week ook op een laag pitje te staan. Hierdoor kon ik mij ten volle toeleggen op mijn taak als plichtsbewuste echtgenoot en papa. Zo’n weekje alleen thuis met Jana was voor ons beide een nieuw avontuur en dat heeft ons wel naar mekaar doen toegroeien. Dit was voor mij zo’n week waarbij alle aandacht naar de dochter gaat en de rest op de tweede plaats komt. Samen in de zetel, soms zonder een woord te zeggen, voelt het aan alsof we mekaar begrijpen, alsof ik haar gedachten lees en weet wat zij voelt of wil zeggen.
Ik besloot om Jana ’s morgens naar school te brengen en pas daarna te gaan werken. Normaal is het Hilde die zich over Jana ’s morgens ontfermt, want als mijn vrouwtjes op een normale werkdag wakker worden om 7u30 ben ik meestal al aan het werk. Voor mij was dit dus een compleet nieuwe situatie. Al de avond voordien legden we de kleertjes van Jana klaar, want bij een meisje van 8 steekt het al nauw wat ze wil aantrekken. De eerste ochtend stond ik zelf ’s morgens om 6u00 op zoals gewoonlijk en maakte mezelf klaar tegen 7u30. Toen was het Jana’s beurt om op te staan en zich klaar te maken. Ondertussen maakte ik haar boekentas klaar. En opeens waren de kleren die ze de avond ervoor zelf had gekozen niet meer goed. Het paste niet meer bij elkaar! In het verleden hebben zich ook al dergelijke taferelen afgespeeld en Hilde gaf daar blijkbaar soms aan toe. Bij mij was de situatie anders. Alles was perfect getimed tot op de minuut en ik had een trein te halen. Ik heb dat dan ook goed proberen uit te leggen dat een trein niet wacht op iemand die te laat komt en blijkbaar is mijn boodschap wel doorgedrongen want deze situatie was éénmalig. Meisjes en kleren : het begint nu al !
De rest van de week heeft Jana zich aan de regels gehouden en heeft ze zelf voorbeeldig meegeholpen in het huishouden. Op bezoek bij mama in het ziekenhuis ontpopte Jana zich als een echt verpleegstertje. Kan ik iets voor je doen mama? Moet je een beetje water hebben? Moet ik je dekentje mooi leggen? Ze was echt in de weer om mama in de watten te leggen en te verzorgen. Als beloning mocht Jana dan af en toe bij de papa slapen in het grote bed. Hopelijk blijft dit ritueel aanhouden als Hilde morgen naar huis komt, want pas dan zal alle hulp welkom zijn.
Geert.
Labels:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Opvoeding van baby tot tiener
0 reacties:
Een reactie posten